Yaşayan Resimler

Daphne o gün derslere girmekle girmemek arasında bocaladı. Sonuçta derslere katılmayı severdi; ama yine de bugün içinden hiçbir şey yapmak gelmiyordu. Sadece ve sadece uyumak istiyordu. Nedenini bilmiyordu. Sadece içinden bir ses böyle söylüyordu. Genelde içindeki sesi pek dinlemezdi, hep kafasına göre hareket ederdi. Kendi başına buyruk olması babasının hiç hoşuna gitmiyordu; ama yavaş yavaş bunu kabullenmeye başlamıştı. Birkaç dakika düşündükten sonra evde oturmaktansa okula gitmeye karar verdi.

O sabah da sadece bir kahve içmekle yetindi. Sonuçta sabahları erken uyanmaktan nefret ediyordu ve erken kalkmasının sebebi okul ve derslerse bu nefret duygusu iki katına çıkıyordu. Tüm bunları kafasından atmaya çalışarak kahvesini içtikten sonra üstünü giyinip çantasını alarak okul yolunu tuttu.
Sırasıyla matematik ve felsefe derslerine girmişti. Belki matematik çoğu insan için zor olabilirdi; ama Daphne için bu ders çocuk oyuncağıydı. Felsefeye gelince oldum olası sözel derslerle arası pek iyi olmamıştı. Zar zor geçiyordu bu tür derslerden. Felsefe dersinin çoğunu esneyerek geçirdi. Öğretmene belli etmemeye çalışmak işin en zoruydu. Yakalanırsa ceza alacağını biliyordu çünkü. Dersten çıktığında derin bir oh çekti. Felsefe öğretmeni onlara okuyup özetini çıkarmaları için bir kitap vermişti ve bu kitap pek bulunan bir kitap da değildi hani Ama öğretmenleri kitabın okul kütüphanesinde olduğunu söylemişti. Daphne şimdiye kadar ödevlerini hep internetten yapıyordu; hiç kütüphaneye giden bir tip değildi. Kitabın adını hatırlamaya çalıştı. Neydi kitabın adı? Heh hatırladı bir anda adını. Dört Adalı idi.

Dersten çıkar çıkmaz hemen kütüphaneye yollandı. Ödev yapmayı son günlere bırakmayı hiç sevmezdi. Bir an önce yapıp bitirecekti ki kendisine boş zaman kalsın. Böylelikle bu boş zamanda da şehrin hiç bilinmeyen yönlerini, okulun gizli köşelerini ve yeni yerler görmeyi keşfedebilsindi. Bazen Alexis de kendisine bu keşifler için katılıyordu; ama çoğunlukla tek başına takılıyordu Daphne. Çünkü tek başına takılmak hem daha eğlenceli hem de tehlikeli geliyordu bir zamandan sonra. Hem yanında birisi varsa bulundukları ortam tehlikeli bile olsa o yanındaki kişinin can güvenliğiyle uğraşamazdı ki.
Aklına birden ailesi geldi. Daphne 8 yaşındayken annesi ve babası ayrılmıştı. Önceleri Daphne'ye boşanacaklarını söylememişlerdi; ama Daphne zeki bir çocuk olduğundan onların ayrılacağını anlamıştı. Ayrıca bu tür şeyleri de anlayacak yaştaydı. Boşandıklarında ise Daphne ve erkek kardeşi Chris babalarının yanında kalmayı seçtiler. Çünkü her ikisi de babalarına çok düşkündüler. Annesi ve babası ayrıldığında çok üzülmüştü ve günlerce ağlamıştı, yataktan çıkmamıştı. Ama şimdi kalbinde bir yerlerde hala bunu acısını taşısa da kimseye belli etmemeye çalışıyor ve arkadaşlarına da hiç ailesinden söz etmek istemiyor.

O, bunları düşünürken kütüphaneye doğru yol alıyordu ve aniden bir kızla çarpıştı ve bu düşüncelerden sıyrıldı.

Bu soru karşısında ne yapacağını şaşırdı. Çünkü çocuklara nasıl yardım edeceğini bilmiyordu. Oradaki çocuklardan birine: "Bu çocuklara nasıl yardım edeceğimi bilmiyorum. Bana yardım etmen gerekiyor. Çocukları nasıl iyileştirebiliriz?" diye sordu. Çocuk ise bildiği kadarıyla Daphne'nin neler yapması gerektiğini anlatmıştı. Ama asıl sorun boya kalemini nereden bulacaktı burada? Allah'tan çocuklardan birinin sırt çantasında boya kalemleri vardı. Çocuk boya kalemlerini Daphne'nin eline tutuştururken kendisine hakim olamadan çocuğun sırt çantasında boya kalemlerinin neden bulunduğunu merak etti. Sonra alnına sertçe vurdu. Tabiki de çocuklar resim yapmayı çok severlerdi. Neden böyle bir sorunun aklına geldiğini anlayamadı. İçinden kendine aptal dedi. Yaralı çocuklara, elinden geldiğince boya kalemleriyle yeni yeni çizgiler ekliyordu ve eksik kalan parçalarını boyuyordu. Bunun çok eğlenceli olduğunu düşündü. Ciddi bir işten çok eğlenceli. Hem de istediğin renklerle çocukları süsleyebiliyordun. Çocuklar yavaş yavaş toparlanıyordu. Biraz daha iyi görünüyorlardı. İlk yardım yapmayı becerebilmişti, kendiyle gurur duyuyordu. "Bütün ilk yardımlar böyle olsa keşke. Bunu yapmak çok eğlenceli." diye geçirdi içinden.

Sonra aklına o kız geldi. Timsahla birlikte gitmişlerdi. Acaba ne olmuştu kıza? Timsahı yenebilmiş miydi? Neden burada kendi kendine sorular üretiyordu ki? Gidip kıza yardım etse daha iyi olmaz mıydı? Çocuklardan en büyük olanını seçip: "Buradaki çocuklara göz kulak olmanı istiyorum. Ben öğretmeninize yardım etmeye gidiyorum. Sakın buradan bir yere ayrılmayın ve dikkatli olun." diyerek oradan ayrıldı ve kızı aramaya başladı. Koridorları geçiyordu sürekli. Bir süre sonra kendisine doğru başka çocukların geldiğini gördü ve içlerinden birini durdurarak neler olup bittiğini anlatmasını istedi. Çocukta olanları bir solukta anlatarak olayın olduğu yönü işaret etti. Çocuğa: "Diğer çocukların yanına gidin. Orada emniyette olursunuz. Sakın birbirinizden ayrılmayın" dedi. Çocukların geldiği yöne doğru giderek kendini bir sınıfın önünde buldu. Sınıfın kapısı açıktı ve içeriden gürültüler geliyordu. Kafasını sınıfa soktuğunda kızı ve timsahı gördü. Kız yorgun ve halsiz gözüküyordu; ama yine de timsahla dövüşmeye devam ediyordu. Bir şekilde timsahın dikkatini çekmeliydi ve kıza zaman kazandırmalıydı. Eline geçirebildiği en büyük nesneyi timsaha doğru fırlattı. Hem kız hem de timsah aynı anda kendisine baktılar. Timsahın dikkatini çekmeye başarabilmişti. "Arkadaşımla uğraşacağına..." Daphne bunu söylerken bir anlığına duraksadı. Bu kızı tanımıyordu; fakat ona böyle seslenmişti işte. Sözlerine devam ederek: "...biraz da benimle uğraşsana iğrenç yaratık. Benim de canım biraz oynamak istiyor. Hadi bakalım marifetlerini göster bana." Timsah hızla kendisine doğru geliyordu. İçinden de: "Evet Daphne. Şu öğrendiğin uzakdoğu sporlarının hakkını vermemnin zamanı geldi."

Timsah kendisine doğru geliyordu işte. Nasıl bu işten sıyrılacağını merak ediyordu. O, sadece kütüphaneye gidiyordu tüm bu olanlardan önce. Ödevini yapacaktı o kadar. Ama sonra bu olaylar takımının içinde bulmuştu kendini. Ne olduğunu anlayamamıştı. Hala da anlayamıyordu. Çok şaşkındı bu durum karşısında. Ama şimdilik bunları düşünmenin sırası değildi. Hala timsahı yenmek zorundaydılar ve yine hala beceremiyorlardı bu işi. Evet, timsahın dikkatini çekmişti ve yine evet, timsah üzerine doğru geliyordu. Ama nasıl savaşacağını bilmiyordu bu yaratıkla. Sonra aklına çok iyi bildiği Uzakdoğu sporları gelmişti. Bunları kullanabilirdi o yaratığa karşı. En sonunda gelmişti onunlar burun buruna. Pis nefesini yüzünde hissediyordu. Ve iğrenerek bakıyordu yaratığa. Evet, ona yaratık diyordu. Ne bir timsaha ne de başka bir hayvana benziyordu adamakıllı. Hiçbir şeye benzemiyordu ki. Çok çirkin bir YARATIKtı işte Ve yaratıkla savaşmaya daha doğrusu dövüşmeye başlamıştı. Habire yaratığa yumruklar ve tekmeler savuruyordu; ama hiçbir şekilde yaratığa etki etmiyordu hiçbiri. Ne olacaktı? Ne yapacaktı bu yaratığa karşı? Diğer kız neredeydi? Acaba iyi miydi? Daphne’nin yardımına ihtiyacı var mıydı? Daphne bunları düşünürken kız anında Daphne’nin önünde belirdi ve yaratığın ağzına bombaya benzeyen bir cisim atmıştı. Sonra kız Daphne’yi sınıftan dışarı doğru itmişti ve sınıfın kapısını da kapatmıştı. Ve güm sesi duyuldu. Bir patlama olmuştu. Gerçekten kızın yaratığın ağzına attığı şey bir bombaydı. Kız yaratığın yaşayıp yaşamadığına bakmak için sınıfa girmişti tekrar. Daphne ise hala az önceki olayın şoku içindeydi. Nefes nefese kalmıştı. Nefes almakta zorlanıyordu. Çünkü her taraf toz duman içindeydi ve nefes almasını da zorlaştırıyordu bu.

Kız ona iyi olup olmadığını sormuştu. Daphne ise: “İdare eder. Ya sen nasılsın? İyi gözükmüyorsun.” demişti ve ardından gözbebeklerim kocaman oldu. Kızın arkasında tam olarak bir yılan mı görmüştü Daphne yoksa ona mı öyle geliyordu? Kıza kekeleyerek “Zaferimizi bölmek istemezdim; ama tam arkanda ve benim gördüğüm kadarıyla büyü bir yılan var. Buraya nereden gelmiş olabilir bu? Timsah denen o yaratıkla savaştıktan sonra bir de bu mu çıktı karşımıza? Allah aşkına neler oluyor tam olarak? Bu canavarı da yendikten sonra bana her şeyi anlatmak zorundasın.” diyebilmişti. Bu kadar uzun bir diyaloğu nasıl söylediğini hatırlayamıyordu. Çok hızlı söylemişti herhalde. Kız arkasına bakana kadar Daphne yılana doğru ileri bir hamle olarak Alexis’in şekline bürünmüştü. Aklından ilk onu geçirmişti. “Canım arkadaşım” diye içinden geçirdi. “Şimdi burada olsaydı daha iyi hissederdim kendimi. Ama maalesef şimdilik burada değil. Daha sonra onunla buluşsam çok iyi olur. Tabi buradan sağsalim kurtulabilirsem…”

Yılanı kontrolü altına almaya çalışıyordu. Oysaki yılan hala bu güce karşılık direniyordu. Bunun iki açıklaması olabilirdi. Ya yılan çok güçlüydü ya da Alexis’in güçleri belli bir yere kadar işe yarıyordu. Hala direnebildiğine şaşırıyordu. Ve aniden beklemediği bir durumla karşılaşmıştı. Yılan onu hiç beklemediği bir anda kendi sürüngen vücuduyla sımsıkı sarmıştı. Daphne ne yapacağını bilemiyordu. Yılan onu sıkı bir şekilde sardığından boğuluyordu. Her geçen dakika ona biraz daha acı veriyordu ve gözlerinin yavaşça kararmasına neden oluyordu.

Yılan yüzüden boğuluyordu, nefessiz kalmıştı ve gözleri kararıyordu. Bu genç yaşında hayattan bu şekilde mi ayrılacaktı. Daha hiçbir şey yaşayamamıştı ki! Neler yapacağını planlamıştı; ama erken gelen bu ölümle bütün planları alt üst olacaktı maalesef. Böyle ölmeyi hak etmiyordu. Birisinin onu kurtarması gerekiyordu. Bu kişi kim olacaktı peki? Gözleri kararıyor da olsa etrafındaki sesleri az çok duyabiliyordu. Ayak seslerini, büyülü kelimeleri ve birtakım çığlıkları… Bir süre sonra yılan tarafından sıkılan bedeni yılandan kurtulmuştu.. Bunun nasıl olduğunu anlamaya çalışırkenkendini yere düşmüş vaziyette buldu. Boğulmuş olduğundan aldığı oksijenler ciğerlerini yakıyordu. Bedeni ise ağrıyordu. Gözlerini kırpıştırarak açtığında yılanın parça parça yok olduğunu ve ilk defa gördüğü bir adamın da kendisine ve yanındaki arkadaşına baktığını gördü. Duyduğu büyülü sözleri de bu adam söylemiş olmalıydı. Demek oluyor ki bu adam da yanındaki arkadaşı ve Daphne gibi ya bir sihirbazdı ya da bir cadıydı. Kendini biraz toparlayıp adama biraz daha yaklaştığında onun okulda kayıt yaptırdıklarında gördüğü kişi olduğunu anladı yani okul müdürü olduğunu. Yılan tamamen yok olduğunda okul müdürü neler olduğunu sormuştu. Gerçekten neler olduğunu, önce timsah sonra yılana dönüşen yaratığın ve boyalı çocukların nereden geldiğini kendi de bilmiyordu. Bildiği tek şey şimdilik de olsa yaratığın ortadan yok olduğuydu. Kafasını biraz daha toparladı ve gözlerini tamamen açtı. Etrafına göz attığında her yerin yıkık dökük olduğunu gördü. Bir yaratığın yok olması için bu kadar zararın meydana gelmesi mi gerekiyordu? Gözleri fal taşı gibi açılmıştı. Okul müdür oldukça sinirli görünüyordu ve de rahatlamış. Bunları adamın gözlerinden anlayabiliyordu Daphne.

Daphne okul müdürünün tepkilerine bakarken küçük çocukların da yavaş yavaş yok olduğunu çocuklardan birinin konuşmasıyla farkına varabilmişti. Yanındaki arkadaşına bir şeyler söylüyordu çocuk; ama Daphne ne konuştuklarını anlayamıyordu. Kısa bir konuşmanın ardından çcouk ve ardından da arkadaşı yok olduğunda olduğu yerde hareket etmeden uzun bir süre kalakalmıştı. Üst üste gelen olaylardan neler olduğunu anlamaya çalışıyordu; fakat hiçbir anlam da veremiyordu olanlara. Bugün olan her şey onun için biraz ağır geliyordu. Şimdiye kadar olan her şeye hoşgörüyle yaklaşabilirdi. Ama arkadaşının aniden yok olmasını idrak edemezdi. Nasıl yok olabilirdi ki? Ya da nereye kaybolmuştu? Değer verebileceği yakın arkadaşlarından biri olmasını istiyordu Daphne; ama aniden yok olmasıyla hayalleri suya düşmüştü. Bir arkadaş kaybetmişti. Belki de hala buralardadır diye etrafına göz gezdirdi. Neticede bulamamıştı onu. Gözlerinden ister istemez yaşlar geliyordu. Arkadaşını kaybetmeyi göze alamazdı. Kısa sürede de olsa bu kıza alışmıştı ve onunla harika bir ikili olduklarını hissetmişti. Sonra ortadan kaybolmuştu ve Daphne’nin de içinde bir acı bırakmıştı. Gözlerindeki yaşlara engel olamıyordu. Hem de okul müdürünün önünde oluyordu bütün bunlar. Kendinden nefret etmişti bunun için. Rezil oluyordu resmen okul müdürüne. Sonra okul müdürünün soruları geldi aklına. Neler olduğu hakkında bir fikri yoktu; ama en azından başlarına neler geldiği hakkında kısa bir bilgilendirme yapabilirdi okul müdürüne.

“Üzgünüm efendim. Neler olduğu hakkında bende pek bir şey bilmiyorum. Sadece kütüphaneye geldiğimde bir yaratıkla karşılaştım ve az önceki kaybolan arkadaşımla yaratığı öldürmeye çalışıyorduk ki yaratık beni öldürmeye çalıştı. Sonra siz geldiniz ve beni kurtardınız. Hayatımı kurtardığınız için teşekkür ederim.”

Hepsini tek bir solukta söylemişti. Hala gözlerinden yaşlar aktığından sesi biraz çatallaşmıştı ve titriyordu bedeni. Etrafa son bir kez bakma ihtiyacı hissetmişti. Sonra da buradan çıkıp evine gitmeyi istiyordu ve yatağına girip sabaha kadar uyuyup hiçbir şey düşünmemeyi. Derken etrafa son bir kez daha göz gezdirirken onu gördü. “Arkadaşını” görmüştü. Okul müdürünün yanında olduğunu unutarak arkadaşına doğru koşturdu ve ona sımsıkı sarıldı. Hala gözlerinden yaşlar akıyordu; ama bunlar üzüntüden değil mutluluktan kaynaklanıyordu. Ona uzun uzun sarıldı. En sonunda onu bıraktığında “Ortadan kayolduğunda çok korktum. Okul müdürüne de elimden geldiğince başımıza gelenleri anlattım; ama bir de sen anlatsan üstünkörü hiç fena olmaz. Bu arada benim adım Daphne. Böyle hemen söylediğim iiiçin özür dilerim. Ama arkadaşımın ismimi öğrenmesi ve benim de onun ismini öğrenmem önemli bir arkadaşlığın gidişatı için.” dedikten sonra arkadaşına gülümsedi.