Yalanla Başlayan Aşk

Joanne elini tutuyordu hem de sımsıkı. Ondan ölesiye nefret ederken hala onu seviyor olduğuna inanamıyordu. O kız eskiden hayatının aşkı olan insan mutlu olan beraberliklerini hiçbir önemi yokmuş gibi saniyeler içinde berbat etmişti en yakın arkadaşıyla. Artık ona en yakın arkadaş diye hitap edemiyordu. Edemezdi ki! Bu doğru olmazdı. Aynı şekilde eski kız arkadaşına farklı gözle bakamazdı ve arkadaş olarak da kalabileceklerini sanmıyordu. Öncelikle ona bir daha güvenemezdi. Arkadaş da olamazdı; çünkü hala ona karşı bir şeyler hissediyordu. Bu nasıl olabilir? Ona karşı sadece öfke ve nefret hissetmeliydi; ama hala birtakım şeyler hissediyor olmak Nathan için bağışlanabilir bir şey değildi. Harika! Artık kendisinden iki kat nefret etmek zorunda kalacaktı. İlki Daphne’nin onun sihirbazı olması ve ikincisi de bu olay. Ama özellikle ikinci durum için her şey farklıydı. Sonuçta Joanne Nathan’ın ilk aşkıydı ve ilk sevgisi. Maalesef son aşkı ve sevgilisi de olmuştu. Kızlara güvenemiyordu onun yüzünden. Bu huyuna çok sinirleniyordu. Eskiden böyle miydi? Çok neşeli, sakin ve insanlarla iletişim kurmaya bayılırdı; ama ne yazık ki Joanne’den sonra bambaşka bir insan olmuştu. Hala nasıl böyle olduğuna bir anlam veremiyordu. Bu kızı tekrardan affedebilir miydi gerçekten? Hiç sanmıyordu. Bu yanlış bir şey olurdu. “Yapamam!” dedi içinden. Her bunu düşünüşünde Joanne’e daha da çekiliyordu. Onun çekimine kapılıyordu. Eğer kızın elinden bileğini kurtarmazsa kötü bir şeyler olacağını biliyordu kendi adına tabi. Onun yüzüne bakmamaya çalışıyordu. Onun o güzel ve sıcacık yeşil gözlerine. İlk karşılaştıklarında zaten bu gözlere aşık olmamış mıydı? İçini eriten bu gözler değil miydi? Her zaman masum bakıyorlardı ve her defasında Joanne’e yeniden aşık olmasını sağlıyorlardı. Artık bu düşüncelerden kurtulmalıydı. Tekrardan ona aşık olamazdı ya da hayatına alamazdı tatlı Joanne’i. Bunları bir tarafa iterek bileğini kızın elinden sert bir şekilde çekti ve “Üzgünüm. Ama seninle tekrardan birlikte olamam. Zamanında çok kalbim kırıldı. Bu yüzden toparlanmam da çok uzun sürdü. Ama hepsini aştım artık. Sana karşı en ufak bir şey dahi hissetmiyorum(Yalandı, kesinlikle yalan). Ayrıca benim bir sevgilim var. Buraya da onunla geldik; ama şu an o bir yerlere takılı kaldı. Şimdi izninle onu bulmam lazım.” demişti. İnanmıyordu, yalan söylemişti Joanne’e. Sevgili mi, ne sevgilisi? Kızlara karşı soğuk değil miydi taa o aldatılıştan beri? Bu yalanı neden uydurmuştu ki durduk yerde? Tabi ya. Sadece Joanne’in biraz acı çekmesini istiyordu. Başka hiçbir şey değil. Kendisine yaşattıklarını onun da yaşamasını istiyordu. Bunu başarmıştı da. Çünkü Joanne’in o masum gözlerinden şimdi yaşlar boşanıyordu hem de hiç utanmadan. Eskiden böyle miydi? Her zaman gözyaşlarını saklamayı başarmıştı Joanne. Anlaşılan artık o da değişmişti bazı konularda.

Artık onu bu şekilde görmeye dayanamazdı. Onun yanından hemen ayrılmalıydı. Yoksa teselli edecekti onu ve tekrardan sevgili olacaklardı. Evet, her şey aynı yola çıkıyordu: sevgili olmak. Ama onu da böyle bırakıp gidemezdi değil mi? Hangi insan böyle bir şeye göz yumardı ki! Joanne ona çok kötü şeyler yaşatmış olabilirdi; ama yine de eski günlerin de hatrını yok sayamazdı. Kızın kollarından tutarak onu kendisine çekti ve bir süre ona sarıldı. Kızın hıçkırıkları geçince de kendisinden hızlı bir şekilde uzaklaştırarak: “Artık gitsem iyi olacak. Ve üzgünüm seninle bir daha karşılaşmak istemiyorum.” Bu arada Joanne ise sessizliğini bozarak: “Neden böyle davranıyorsun? Seni tanımadığımı mı sanıyorsun? Sevgilin olmuş olamaz. Olsaydı bunu anlardım. Gözlerin başka türlü bakardı, buna eminim. Bir zamanlar bana baktığın gibi bakardı. Sana inanmak istiyorum; ama şu anki davranışların buna hiç de inandırmıyor beni.” Nathan o sinirle: “Demek bana inanmıyorsun. Ben kendimi neden sana inandırmaya uğraşayım ki? Sen artık benim için bir hiçsin. Koca bir hiç.” Bu son lafları çok ağırdı; ama başka türlü de kurtulamazdı bu kızdan. O sırada etrafta gözlerini gezdiriyordu. Kızın yüzüne bakmamaya özen gösteriyordu. Hele de gözlerine. O sırada beyninde ampul yanmasına neden olacak birini gördü. Deri dükkanından çıkan birini. Bu, Daphne’nin yanında gördüğü kız değil miydi? Kesinlikle oydu. Heralde onu kullanabilirdi Joanne’den kurtulmak için. Mükemmel bir fikirdi. Hemen Joanne’in yanından ayrılıp Alexis’in yanına gitti ve ona: “Merhaba! Alexis’ti değil mi adın? Umarım beni hatırlamışsındır. Senden küçük bir ricam var. Acaba benim sahte sevgilim olur musun?” Bu sırada Joanne’e de bakmaktaydı. Gördüğü kadarıyla Joanne neler olduğunu anlamaya çalışıyordu. Elbette ki birazdan olacakları öğrendiğinde gayet net bir fikri oluşacaktı. Nathan’ın keyfi yavaş yavaş yerine geliyordu. Tabiki Alexis de ona yardım ederse bu küçük oyununda.

Alexis’in ona yardım edecek olması güzeldi. Her ne kadar bunun sahtesi bile kedisine tiksindirici gelse de buna mecburdu. Eski sevgilisi Joanne’den kurtulmanın tek yolu buydu. Ondan kurtulabilirse rahat bir hayat sürecekti. Ayrıca neden bunca sene sonra yanına gelmişti ki bu kız? Anlayamıyordu bir türlü. Eski yakın arkadaşıyla mutlu değil miydi Joanne? Mutlu olamazdı ki zaten Nathan’dan başka biriyle. Bunu hak ediyordu. Kimse Nathan kadar sevemezdi ki onu! Bunu en baştan anlaması gerekirdi. Belki de bir ihtimal affetmesi gerekirdi; ama edemiyordu işte. Aklı ve mantığı sürekli bir kavga içindeydi. Sürekli birisi üstün gelmeye çalışıyordu. Neden ikisi hiç berabere kalamıyorlardı ki? Mantığı hiç umursamamalısın diyordu. Ondan kurtulmalısın, o senin kalbini kırdı diyordu. Ama kalbi ise tam tersine bir şans daha verebilirsin, ayrıca onu hala seviyorsun, bunu kabul et diyordu. Onu gerçekten hala seviyor muydu bilemiyordu. Ama bildiği bir şey varsa o da hala Joanne’e karşı bir şeyler hissediyor olduğuydu. Ama bir kere Alexis’e yardım eder misin demişti. Bundan sonra geri dönüş yoktu onun için. Tekrar barışamazdı onunla. Ondan hemen kurtulacaktı. Böylelikle hayatına kaldığı yerden devam edecekti. Alexis’e de bir hediye alabilirdi iyiliğinin karşılığı olarak. Bir kızla birlikte olma düşüncesi hala ona çok yabancı geliyordu. Çünkü bir kere kalbi kırılmıştı ve bu kalp kırıklığı da hiçbir şekilde geçmiyordu. Kızlara soğuk davranmasına neden oluyordu. Aynı şekilde kaba. Özellikle Daphne’ye karşı böyleydi. Nedenini bilmiyordu aslında. Sadece onun üstüne çok gittiğini biliyordu; ama kendine bir kalkan örmüştü bir kere ve bunu da parçalamak uzun zaman alacaktı. Buna emindi. Asla diğer sihirbaz ve periler gibi olamayacaklardı. Birbirlerini sevemeyeceklerdi arkadaş olarak. Ama belki bir gün olabilir diye geçirdi içinden. Bu sadece bir varsayımdı. En azından şimdilik. İleriye dönük yaşamayı pek sevmezdi Nathan. Şu anki yaşadığı durumlara bakardı sadece. Bu yüzden kafası bir nebzede olsa rahattı bu yönden.

Yanında Alexis’in olduğunu hatırladığında onun koluna girerek Joanne ve Alexis’i tanıştırdı. Joanne hem Nathan’a hem de Alexis’e öfkeli delici bakışlarıyla bakıyordu. Sinirli olduğu her halinden belliydi ve de kalbinin kırıldığı. Nathan Joanne’i yıllardır tanıyordu. Onun her halini bilirdi. Asla ona dokunmamıştı. Sadece öpmüştü dudaklarından birkaç kez o kadar. Bunlar da küçük öpücüklerdi. Asla arzuyla öpmemişlerdi o dudakları. Ama bir zamanlar en yakın arkadaşı olan adam Joanne’i kendi ellerinden koparıp almıştı. Onu asla affetmeyecekti. Joanne’i de affetmemesi gerekiyordu; ama duygularına hakim olamıyordu. Önceden ona dokunmaya kıyamazdı, hala da öyleydi. Ama dudaklarından tutkulu bir öpücük almayı da çok istiyordu. Kendisine zorla hakim olarak Alexis’in sevgilisi olduğunu söylemişti. Ve devamında da: “Gördüğün gibi sana yalan söylemiyorum Joanne. Karşında sevgilimi görüyorsun. Artık inanmışsındır heralde. Sana yalan borcum yok sonuçta.” diyerek Alexis’in belinden tutarak kendisine çekti onu. Joanne ise: “Hala inanmıyorum. Bunu kabullenemem mümkün değil. Sen benden başkasını sevemezsin. Bunun imkansız olduğunu sende biliyorsun. Benden sonra başkasıyla olsaydın bunu bilirdim. Sonuçta gözüm her zaman senin üstündeydi ve kızlara hep nefretle baktığını gördüm. Şimdi değişen ne peki?” dediğinde Nathan sinirden köpürüyordu adeta. Gözleri üzerinde miydi? Sanki alay eder gibi söylemişti bu sözleri Joanne. Nathan daha fazla dayanamayarak: “Değişen çok şey var. Evet, bir zamanlar öyleydim. Ama şimdi ise gördüğün gibi bir sevgilim var. Ayrıca sana bir şeyi kanıtlamak zorunda değilim; ama eğer kanıt istiyorsan hemen gösterebilirim de peşimi bırakman için.” dedikten sonra hiç beklenmeyen bir tavır takınarak Alexis’e döndü ve Alexis’in başını elleri arasına alarak kızın dudaklarına kapandı. Uzun bir süre de öptü onu.

Alexis’in dudaklarını öpmek şu anki durumla karşılaştırıldığında yapacağı en son şeydi. Ama o, tam olarak da Alexis’i öpmüştü işte. Hala şok içindeydi. Böyle bir şeyi nasıl yapabilmişti? Joanne’i kıskandırmak için aklına bundan başka bir fikir gelmemişti. Alexis’in dudakları çok yumuşaktı. Alexis kendisine karşılık vermese de o dudakları öpmeye devam etmişti. Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Çok saçmaydı. Tam aksine Alexis’in dudaklarına kapanmaktansa Joanne’e hiçbir şey söylemeden gitmesi gerekirdi; fakat o zaman da Nathan’ın peşini bırakmazdı. Joanne’in ne kadar inatçı olduğunu biliyordu. Ama böyle bir şey olmuştu maalesef. Bundan sonrasını düşünmeliydi şimdi. Artık kendisine hakim olmaya çalışarak kendini Alexis’in dudaklarından çekti. Biraz afallamıştı; fakat kendisini hemen toparladı ve Joanne’e dönerek: “Gördüğün gibi eğer sevgilim olmasaydı onu öpmezdim. Ayrıca gözlerimden de anlayamazsın duygularımı. Bu gözler yıllar önce duyguları gizlemeyi çok iyi öğrendiler. O zamandan bu zamana bu böyle.” demişti. Joanne’in gözlerinden yaşlar süzülüyordu yanalarına doğru. Bunları saklamaya çalışıyordu; ama başarılı olduğu söylenemezdi pek. Zaten Nathan da görüyordu onu, içinde ne yangınlar olduğunu. Joanne’i yıllardır tanıyordu. Her davranışını önceden kestirebiliyordu. Kimseyi bu kadar iyi tanımıyordu Joanne’den başka. Sonuçta yıllardır birlikteydiler. Ama her güzel şeyin bir sonu vardı elbet ve Nathan ile Joanne de ayrılmışlardı maalesef. Nathan o kötü günleri hatırlamak istemiyordu; ama sürekli hatırlatan birileri çıkıyordu karşısına. Artık bunalmaya başlamıştı. Kızlardan nefret ediyordu. Hem de ölesiye…

Bunların hepsinin sorumlusu Joanne’di. Ne diye hala ona karşı bir şeyler hissediyordu Nathan? Ona tek bir şey beslemesi gerekirdi. O da nefretti. Başka hiçbir şey değil. Acımasız tavrını takınmaya çalışarak “Artık gitsen iyi olacak. Seninle bir geleceğimiz olamaz bundan sonra. Benim için hi.bir şey ifade etmiyorsun.” Dediğinde Joanne çoktan koştura koştura gitmişti. Nathan ise sadece onun arkasından bakakalmıştı. Bir yandan seviniyordu bir yandan üzülüyordu. Kalbindeki kabuk bağlayan yarası yeniden kanamaya başlamıştı sanki. Daha fazla buna dayanamazdı. Ona karşı olan hislerini açıklamamak için kendini zor tutuyordu. Sonra derin düşüncelerinden sıyrılarak Alexis’in varlığını hissetti. Az önceki öpüşmeleri geldi aklına. Kız oldukça sinirli görünüyordu. Anlaşılan bu duruma çok sinirlenmişti. Kim olsa sinirlenirdi zaten bu duruma. Tam açıklama yapıp özür dileyecekti ki Alexis açtı ağzını yumdu gözünü. Sanki Etna yanardağı lavlarını kusuyordu Nathan’ın üzerine. Kız bu konuda haklıydı. Çok saygısızca davranmıştı Alexis’e karşı ve bunları duymayı da hak ediyordu Nathan. Kız gidiyordu ve Nathan onu kolundan tutup özür dilemek istiyordu; ama başaramamıştı işte, kızı durduramamıştı. Kendisinde o cesareti görememişti maalesef. Hem sinirli hem kalp acısı hem de üzgün bir halde alışveriş merkezinden ayrılıp bomboş olan evine geldi. Artık hiç kimse rahatsız edemezdi onu. Derin düşüncelere dalıp gidebilirdi. Alexis’i düşündü, sonra Joanne’i, en sonunda da Daphne’yi. Hepsine haksızlık yapmıştı ve hepsini de üzmüştü; ama bunların hepsi Joanne yüzünden olmuştu. Tüm bunların sorumlusu oydu. Böyle bir insan olduğu için kendisinden nefret ediyordu.Bir an önce kendisini düzeltmesi gerekiyordu ve ilk olarak Alexis’in gönlünü almakla işe başlayacaktı.