Karanlığın İçindeki Işık

Tenine değen ufak dokunuşları hissettiği anda bitkin gözkapaklarını yavaşça kaldırdı. Güçlü, masum ve mesafeli duruşuyla kendisine bakan genç kadının minnettar sözcükleriyle biraz kendisine geldi. Ne olduğunu çok iyi hatırlıyordu. Yaptıklarını iyi biliyordu. Her zamanki gibi duygularını uç noktalarda yaşıyordu. Buruk bir yüz ile kadına baktı. Mutlu olması gerektiği yerde mutlu değildi tıpkı kendisi gibi. Buruk bir minnettarlıktan ibaretti her şey. Kısa sayılabilecek ömrü hayatında birkaç kez feleğin çemberinden geçip ölümlerden döndüğünü düşündüğünde her şey normal geliyordu. Yaşamanın anlamsız olduğu ve bedensel hazlardan başka hazzı olmayan hastalıklı bir kişilikten başka biri olarak görmüyordu kendisini. Tezatlıkları, uç noktalarını düşündüğünde sararan yüzü hafif kızarmaya, kan beynine hücum etmeye başlamıştı. Tek bir kelime dahi etmek istemiyordu. Her şeyden ve herkesten bir an soğumuş hissine kapıldı. Kendisini çaresiz bir acuze gibi hissettiğini fark ettiğinde içinden aptalca gülümsemek geçse de bunu yapmadı. Kat’in gözlerine bakmayı denedi; fakat cesareti yoktu. Başını Kat’e doğru çevrilmiş bir vaziyetteyken bile gözleri yere bakıyordu. Kısık ve güçsüz bir sesle konuşmaya başladı. “Sen iyi misin? Bebekler nasıl?”

Kendi kendisini düşünmekten öteye gitmeyen adam karşısındaki kadına baktı. Ne gördüğü onu ilgilendirirdi. Ama ne gördüğünden daha fazlasıydı hayat .. Sürekli kendi ekseninde dönen hayat artık başka eksenlerle kesişiyordu. Artık yalnız değildi. Kaçtığı ve kaçacağı tüm sorumluluklar bir anda tepesine çullanmış gibi hissetti. Son altı aydır geleceğini bildiği haber olmasına rağmen… Hissizliğin hissinde bir şeyler karışıyordu her yere üç beş adımın çıkardığı sesten daha fazla değildi tek ses. Haddini bildirmek istiyordu herkese her yere. Haddini bilmesi gereken kendi değilmiş gibi. Şimdi ne yapacağını bilmiyordu. Ama bir karar vermek zorunda olduğunun farkındaydı. Cevap vermek zorunda olduğunu hissettiğinde Buruk ve çok belirgin olmayan bir ifadeyle dudaklarından iki kelime döküldü. “Gördüğün gibi.”

Dudakları öpüldüğünde hissettiği duygu tarif edilemeyecek derecede güzledi. İçinde bir karıncalanma hissetmişti. Ama hala güçsüz ve zayıftı. Bu güçsüzlük ve zayıflık canını sıksa da duygularını belirli bir sınırda tuttuğu için dindin kılıyordu. Kendi türünü sevmiyordu. Kendi türüne saldıranlardan daha çok nefret ediyordu. Güçsüzlük ve bunun verdiği saçma duygu sinirini bozsa da kendisini dingin hissetmek askında aradı şeydi. Kızın büzüşen dudaklarına sağ başparmağını koyup geriye doğru çektirdi. “Bu sefer olmaz Kat.” Kendisini çok yorgun hissediyordu. Yorgunluk ve bezginlik… Sanki tüm enerjisi vücudundan çekilmiş gibiydi. Hayattan bezginlik de cabası… Kendisini hazır etmediğini biliyordu. İlk defa kaçıyordu. “Sen de çok yorgunsun. Bence git dinlen. “Çekinse de masum bir kedi yavrusu gibi kızın gözlerinin içine baktı. Sağ kolundan tutmayı da ihmal etmedi. [color=#5b1120 “İkimizin de buna ihtiyacı var.”[/color]

Normal bir vakitte olsa tüm bu olanlar kendisini kaybedip karşı verebilirdi. Şu an bir hissiz bir çorba bulamacında gibiydi duyguları. Ona karşılık vermek istemiyordu. Hatta yaptığını çocukça bile buluyordu. Aşırı cool tavırlar hele de Kat’e karşı. Bir nevi kendisini ağırdan satıyormuş gibi hissetse de aslında öyle değildi. Mutsuzdu ve isteksizdi. Hayatında çok nadir olarak yaşadığı iki duygu… Sahip oldukları onu tatmin bile etmiyordu. Belki de korkuyordu. Fakat tam olarak hissettiği hissizliğe bir ad koyamamıştı. Kat’in sihirli elleri bile bu tarif edemediği duyguya engel olamıyordu. Yatağa uzandığında geri çekildi. Kendisini bırakarak istemeyen Kat’e karşı koyuyordu. “ Kat, yaptığın çok çocukça.” Oflayan ve puflayan bezginlikte bir bakış attı. Daha yeni doğum yapmış bir kadın için adrenalin etkisiyle fazla enerjik olduğunu hissetti. Erkeğini kaybetmek istemeyen bir kadının bitmek bilmez enerjisi diye düşündü. O sert bakışlardan bir tane daha attı Kat’e. “ Biraz yalnız kalmaya ihtiyacım var iznin olursa.”

Kendisini her zamankinden daha fazla düşündüğünün farkında değildi. Her zaman içine kapanık, yalnız bir yanı olmuştu. Şimdi nende o tarafına sığındığının farkında bile değildi. Hayatının hiçbir zamanında bu kadar içine kapanık olmamıştı. Sorumluluktan ve başaramamaktan korkuyor ve kaçıyordu. Tavan yapan egosu, göklerden inmeyen özgüveni tuzla buz olmuştu bir anda. Sevdiği kadının kırgın sesi canını acıtmıştı. Arkasını dönüp uzandığında genç kızın akan her damla yaşını ufak ve çok sessiz bir iniltide hissettiğinde sıcak bir katran içine damlıyormuş hissine kapıldığında derin bir nefes aldı. Arkasını döndü ve elini omzuna dokundurdu. Aklına ne estiğinin farkında bile değildi. Hiçbir şey hissetmiyordu. Hiçbir şey düşünmüyordu. Doğaçlama takılıyordu. Hayatı doğaçlama yaşamak pek tarzı değildi ama başvurmuyor da sayılmazdı. Biraz yeteneği de yok değildi. “Kendini bu kadar üzme. Teklifim hala geçerli.” Vereceği tepkiyi merak da etmiyor değildi.

Ne dediğinin farkına vardığında birden paniğe kapılıp toparlanmak hissine kapıldı. O bencil herif ne söyleyeceğini ne diyeceğini bilmiyordu. Bir sürü şey yaşadı. Ama yaşadıkları bir anda uçup gitmişti. Genç ve toymuş gibi davranıyor fakat öyle hissetmiyordu. Kararsız olmasına rağmen sadece gerçeği söyleyecekti. Gerçeği söylemek her ne kadar iki ucu kirli değnek olsa da bunu yapmak mecburiyetindeydi. Kendi babasının ona gösteremediği babalığı Fransisco göstermek zorundaydı. Kendisine yeni sahte bir dünya yaratmak zorunda olsa bile bunu yapmak zorunda olduğunu biliyordu. Bir türlü kararsızlığın nedenin ne olduğunu bilmiyordu. Korkuyor olma ihtimalini kabullenmek istemese dahi ok yaydan çıkmıştı bile. “Babalık sorumluluğumu yerime getireceğimi…” Biraz zorlansa da konuşmaya devam etti. Sesi titriyor hatta çıkmıyordu bile. Gözlerini yumdu. “Buna kocalık vazifemi de ekleyebilirsin.”

Hiçbir şey olmamış gibi aşırı cool tavrına bayılıyordu. Demin söylediği şeyle havalara uçmasını ya da tam tersi geri çevirmesini ya da başını Fransisco’nun sinesine koymasını beklerken o soğuk mesafesini korumuştu. Hiçbir şey olamamış gibi bir de isim faslına girmişti. ‘İsim!’ diye düşündü. Aklının ucundan ismin isi bile geçmemişti. Bunca zaman hiçbir heyecan duymamıştı. İsimleri, ilk adımları, okula gidişleri, büyümeleri vs. bunların hiç birinin hayalini kurmamıştı. Derin bir nefes alıp gözlerini yumdu ve hafifçe buruk bir tebessüm etti sadece müstakbel karısına bakıp. Neler olmuştu? Bu sakinliğin ve dinginliğin sebebi neydi gibi binlerce soru kafasının ücra bir köşesinde yankılanırken bile aldırış etmiyordu. Hiçbir isim düşünmediğini söyleyecek iken bir güç engel oldu. Büyük bir patavatsızlık ve vurdumduymazlık şovu yapmasına kendi kendisine engel olmuştu. Kat’in ellerini tuttu. Yumduğu gözlerini açtı. “Bence aklındaki isimler son derece iyi.” Yorgun olmasına rağmen karmaşık bir akıl okuma büyüsü yapacak kadar değerli olanın ne olduğunu hiçbir zaman anlayamayacaktı. Kız karşı koymadığı ve sonsuz güveniyle kendisine teslim olduğu için büyü için çok enerji harcamasına gerek yoktu. Ama hissettiklerini hissetmek aynı hisleri paylaşmak biraz da olsa yaşama sevincini ve keyfini yerine getirmişti.

‘ İsimler… ’ İlk duyduğunda biraz şaşırmıştı. İsim seçimini beğenmişti Fakat düşündüğü şey başkaydı. Kat’in bu enerjiyi nereden bulduğunu hala anlayabilmiş değildi. Kendisini biraz şaşırmış bulsa da hafif bir tebessüm etmekten onu geriye bırakan hiçbir şey yoktu. Kendisini hiç olmadığı kadar yalnız ve çaresiz hissettiği bir zaman diliminde Kat’in varlığı her şeyi doldurmuştu. Mutsuzdu. Ya da değildi. Tüm bunların önemsiz olduğu bir anı yaşıyordu. Ellerini yavaşça Kat’in yanakları üzerine koydu. Kadının enerjisini ve yanan ateşini içinde hissetti. Yeni doğum yapmış bir kadından çok farklıydı. Bir an şaşırdığında içinde kalan büyü kırıntılarını bir araya getirip adeta şok vaziyetinde uyku dalgalarını Kat’e gönderdi. Saniyeler içinde kolları arasına yığıldığında sessizce yatağa koydu. Ellerini birleştirdi ve masum sihirbaza baktı. “ Bu kadar enerjiyi nereden bulduğunu anlamış değilim.” Eğildi ve alnına bir öpücük kondurdu. “Tatlı Rüyalar.”Der Demez çoktan yorgunluktan yanına kıvrılmıştı.