Öfkeli Eş

Her şey bir rüya gibi olmasına karşın geçmişi Fransisco’yu hiç yalnız bırakmıyordu. Yirmi altı yıl gibi kısa bir zamana yüz yıları aşan şeyler sığdırmıştı. Bir sürü erkek kadın sevgililer, ardından bıraktığı kırık kalpler ve cesetler, hırsızlıkları ve Franceska olarak geçirdiği haz ve tutkuyla harmanlanmış mantık dışı acıklı günler… Hepsi geceleri kâbuslarını süslüyordu. Baba olmak, koca olmak Fransisco için baya zordu. Başına gelen tüm bu olumsuzluklara rağmen yapması gerekeni yaptığı için pişman değildi. Hafif bir dürtüyle güne merhaba dediğinde soluğu bebeklerin yanında aldı. Kat’i ve bebeklerini seyre dalmıştı. Biraz da ucundan tutuyordu işlerin işte. Kapının çalmasıyla Kat aşağıya inmişti. Fransisco ise aldırış etmeden bebekleriyle ilgileniyordu. Kat’in seslenmesiyle aşağı indiğinde gördüğü manzara pek hoşuna gitmemişti. “Sen!” Der demez boynuna atlayıp çoktan dudaklarına yapışmıştı. Konuşmasına dahi fırsat vermeden çantasını Fransisco’ya doğru fırlatıp içeri doğru ilerledi. "“ Beni özlemişsindir umarım. Bu arada hizmetçini hiç beğenmedim. Ayol nereden buluyorsun bu paçoz kıyafetlileri.” Gülümseyerek Kat’e baktı. “Açıklayabilirim.” Dediğinde Kat’in öfkesi yüzünden okunuyordu.

Bir parmak şaklatarak kadını bayılttı. Kollarından Kat’i tuttu. “Eskiden çıktıklarımdan biri yalnızca… Beni bulduğunda sarılmak istemiş. ” Karısını rahat bırakarak kenara oturdu. “Galiba biz ayrılmayı unuttuk ya.” Diyip güldüğünde Kat’in suratını aldığı ifade hiç hoş değildi. Neleri affetmişti Kat. Evli olmadan önce yaptığı her şeyi sineye çekmişti bir yerde. Bir an bunları düşündü. Eskiden uzatmalı bazen de ex sevgilisi iken şimdi karısıydı. Bir an bu gerçek kafasına dank ettiğinde yutkundu. Hesap verme gereği duydu. Konuyu saptırmaya çalıştı. Kat’e gülümsedi. Elini beline sardı “Sen çocuklarla ilgilen ben hallederim gerisini.” Vereceği cevabı çok merak ediyordu.

Yediği tokat baya ağır olmuş, hafif bronz teni kıpkırmızı olmuştu. Öfkeli eşinin söyledikleri biraz kalbini kıracak gibi olsa da yaşanmışlığının hatırı vardı. Büyülerini kullanabilme ihtimali aklına geldiğinde hafif şeytani bir tebessüm oluşmuştu. Alttan alması gerektiğini düşündü ve sonra vazgeçti. Bilakis zeytin yağı gibi üzere çıkacaktı.Tüm bunlar aklından geçer iken ayağına sertçe basan Kat ve onun tehditkar sözleri de canından bezdirmişti.Arkasını dönüp yatak odasına çıktığında birkaç saniye sonra arkasından gitti. Büyüsünü kullanarak biraz havalandı. Kat’e zorla sarıldı ve aynı anda ikisi de sertçe duvara yapıştı. Fransisco öfkesinden ötürü pek bir şey hissetmedi. Zaten de acıya biraz bağışıklık kazanmıştı. Kollarını birleştirip duvara yapıştırıp birleştirdi. Kolları Kat’in kollarıyla birleşmişti. Gözlerinin içine bakarak konuşmaya başladı. Parmağındaki yüzükleri işaret etti. “Bunca yaşanmşlığa rağmen yüzük parmağında kimin mührünü taşıyorsun.” Biraz daha sertçe bastırdı. “Çocuklarımız da tek başına yapmadın.”Ve yere indiler.

Son sözleri Fransisco’ya çok ağır gelmiş, kendinden geçmişti. Ellerini kaldırdı ve Kat’in kulaklarını kapadı. Hüzünlü gözlerle Kat’e bakarken onu ses dalgalarıyla bayılttı. Kollarına çoktan yığılmıştı. “Üzgünüm Kat!” Soğuk ve üzgün bir ses tonuyla sarf etmişti cümlelerini. Bebekleri sepetlerine koydu. Merdivenlerden yavaş adımlarla indi. Şuursuz gibiydi. “Bu sefer bebeklerimi kaybedemem Kat!” Ciddi bir ifadeyle yerde yatan kadına baktı. Arabaya bindi ve malikâneden uzaklaştı. Arabayı sürerken ciddi ve şuursuzdu adeta. Yaşayıp yaşamadığını bilmediğini ikizlerini düşündüğünde içi hüzün kaplamıştı. Ağlamak istedi ama yapamadı. Malikâneden epey uzaklaştığında bir hisle durdu. Arabayı yol kenarına çekti. Ağaçlık alana doğru ilerledi. “Bebeklerim!” Fısıldamasının ardından büyüsünün en güçlü olduğunu hissettiği yerde durdu. Eline basit bir büyüyle kesik açtı bebeklerine de aynı işlemi yaptıktan sonra kanları karıştırdı. Cebinden çıkardığı madalyonda topladı. Ardından bir el hareketiyle bebeklerin kesiklerini iyileştirdi. Mikrop kapmasını isteyeceğini hiç zannetmiyordu. Havalandığını ve ayaklarını yerden kesildiğini hissetti. Bebeklerin büyüsünü de kullanarak kan büyüsüyle bir çeşit mıknatıs büyüsü yapmaya koyuldu. Ormanın büyüsünden çekiyordu. "Natura Copiis Saltum Adiuva Me Spiritum Meum Sanguinem" İyice dikkat kesilmişti. Defalarca kez tekrarladı sözcükleri. Bebekleri yaşıyor olma ihtimali varsa onları bulma ihtimali doğmuştu.

Büyüden umudu kalmadığı, fazla büyü yapmaktan baya zayıf düştüğü bir ana geldiğinde Kat’in soğuk ve öfke yüklü sarmaşıklarını büyüden cayır cayır yanan bedeninde hissetti. Karşı koyabilirdi ama bir işe yaramazdı. Kat, zannettiğinden daha güçlüydü ve kendisini geliştirmişti baya. Sihri tazeydi ve fazla duygusaldı. Kat’in gözleri simsiyah bir hal aldığında ki bunu fark etmemişti Fransisco; unutulmak istenen zamanlardaki anılar teker teker film şeridiymiş gibi zihninden akıp gidiyordu Kat’e doğru. Fakat hissettiği tek şey uyuşmaydı. Soğuk bir uyuşukluk…

Keskin bir korkuyla şok etki yaratırmış gibi bir anda irkildi. Yaptığı büyülerin yorgunluğu, büyülü güçlerini etkisiz kılan ağır, canını yakan ve onu daha da yorgun düşüren zincirlerin ağırlığını ve soğukluğunu sonuna kadar hissediyordu. Kat’in öfkeli yüzüyle karşı karşıya kaldı. Fransisco’ya öldürecekmiş gibi bakan soğuk ve tehditkâr bakışları altında kendisini daha güçsüz ve aciz hissetti. Zannettiğinden daha az tehditkârdı yalnızca anne olmak bazı duygularını frenlediği düşüncesine kapıldı. Belki de yaşadıklarından dolayı Fransisco’ya acımıştı. Ama bunu bilmiyordu. Film şeridi gibi akan görüntülerin Kat’in zihnine doğru aktarıldığını bilmiyordu. Bütün soğukkanlılığını korumayı seçti. “Amacım senden kaçırmak değildi.” Tüm diyebildiği buydu. Daha fazlasını söylemek istemedi. Kat’e büyük bir şok yaşatmak istemiyordu. Anlayabileceğini, anlasa bile hoşgörüyle karşılayacağını düşünmüyordu. Kısık ve boğuk bir sesle konuşmasına devam etti. “Bir anneye yapılabilecek en büyük kötülük olurdu düşündüğün şey. Ben bile bu kadar kötü olamam.” Fazla konuşup soğukkanlılığın büyüsünü bozduğunu fark ettiği anda bile konuşma ihtiyacına yenik düşmesine izin vermeyen bir kibri vardı. Düştüğü durumu düşündü. Aralarında büyük ve karışık bir bağ vardı. Kat’i ve sarmaşıklarını düşündü. Zihninin içine girip unutulmak istenen zamanları, saklı kalan geçmişi ve acıları öğrenebilirdi. Bunu öğrenmemesi gerektiği hırsı daha ağır basmıştı içinde. Sinsice ve muzipçe gülümsedi. Dudağının kenarına yerleşen hafif gülümsemesiyle tehlikeli anlardaki maskesini çoktan takmıştı yüzüne. İçinde kalan güçleri toparladı. Çaresizliğin ve ani bir kararıyla konuşmasının gidişatını 180 derece değiştirdi. Yapacağı şey büyük bir hata olacaktı onun için.

“Daha fazla yalan ve duygu sömürüsünün anlamı yok. Sen kendini ne zannediyorsun ki küçük sarmaşık. İkimiz de iyi biliyoruz, sen o çocuklara iyi bakamazsın, iyi bir anne olamazsın. Sen kendin daha çocuksun. Sen mi iyi bir anne olacaksın güldürme beni. Onların senin yanında ziyan olmasına göz yumacağımı düşünmüyorsun herhalde. Başından beri bunu planladım.” Kırıcı sözcüklerini bir silahmışçasına Kat’e doğrultmuşu çoktan. Başını öne eğdi gözlerini kaçırmak için. Gözlerinin içine bakmaya bile cesareti yoktu. Korkaklığını örtmek ve rolüne girebilmek için tiz sesiyle büyük ve alaycı bir kahkaha patlattı.

Zincirler daha fazla güçlendiğinde toparlanacağı yerde gitgide daha güçsüzleşiyor ve halsizleşiyordu. Ama bu nahoş durum oyunculuk yeteneğinden bir şey kaybetmesine neden olamazdı. Aralarındaki güçlü bağı biliyordu. Sihirbaz-cadı arası bağdan da öte olan bağı. Tam ölmek üzereyken içindeki can kırıntılarından sarmaşığın şifalı gücün kaynağıydı. Zihnine girip girmediği hakkında en ufak fikri dahi yoktu. Ama bu ihtimali savuşturmalıydı. Anneliğine laf söylemişti. Hiç olmadığı kadar canını yakmıştı sihirbazın. Sihirbazın nefret yüklü büyüsü ona acı çektirse de acıya çoktan alışmıştı. Yapmaya çalıştığı şeyi sihirbazın anlamadığını umut ediyordu. Duraksadı ve düşündü. Sihirbazın sarmaşıklarının verdiği acıyı biraz yapmacık da olsa dışa vurdu. Her tarafı yara bere içindeydi. Hem bu kelepçeler, hem de sarmaşıklar her tarafını yara bere içinde bırakmıştı. Sinsi sırıtışını daha da keskinleştirdi. Sihirbazı çileden çıkartmalıydı. “Göreceksin annelik sana çok zor gelecek.” Fazlasıyla sinsileşmişti. Konuşma devam ettikçe kanına uyuşturucu zerk ediyormuş gibiydi. “Önce çevrendekilere sonra da kendine…” Sinsi bir yılan tıslaması gibi çıkmaya başladı sesi. “Ve bebeklere zarar vereceksin.” Sesini yükseltti bir tık daha. “Onlar öyle bir ağlayacak ki susmayacakmış gibi. Sen de daha fazla dayanamayıp cinnet geçireceksin. “ Daha da yükseldi. Bakışları muzip bir sinsilikten başka bir şey değildi. “Çığlıklar atacaksın kan beynine sıçrayacak. Daha fazla dayanamayacaksın ve onları yastık alıp boğacaksın. Onlar ölecekler!” Konuşmaları kesik kesikti ve son derece can yakıcıydı. En sonunda da psikopat gibi çığlıklar eşliğinde çocuksu bir tizlikte kahkahalar atıyordu. Sesi yükseldikçe daha fazla canı yanıyordu. Sarmaşık gücünün son hudutlarına geldiğinde acıdan büyük bir çığlık kopardı. Gücünü sihirbazın gücüyle birleştirip kelepçelerden kurtulup yere yığılırken son bir kez Kat’in gözlerinin içine baktı yapmacılıktan ve rolden uzak. Elleriyle kollarına tutundu. Fazlasıyla zayıf düşmüştü. İç sesiyle konuşmaya başladı. Durumu hiç iyi değildi. Akıl sağlığını kaybetmeye başlıyordu. O bir saniyelik yere yığılma anında adeta genç sihirbazdan yardım istercesine ağlamaklı ve büyük gözlerle yalvarıyordu. ‘Ne olur yardım et!’

Sihirbazın sakinleştirici sihri fazlasıyla gevşetmişti cadıyı. Yarı sarhoş ve şuursuzdu. Hem ayıktı, hem de baygındı. Fiziksel acıyı hissetmiyordu. Aslında karısının sarmaşık sihrini bu denli geliştirdiğini bilmiyordu. Sarmaşık büyüsünü kullanıp çeşitli büyüler yapabiliyordu. Ama durumu hiç de iyi değildi. Artık hiçbir şeyi kaldıramıyordu. İçinde fırtınalar kopuyordu. Tüm bu olanları hazmetmek için yaptığı büyülere karşı direnç kazanıp büyünün işlemez hale gelmesi ya a etkisinin kısa süreli sürdüğünü biliyordu. Sarmaşık ne yaparsa yapsın hiçbir işe yaramayacaktı. Normal insanlar gibi acılarının üstesinden gelme yerini büyüyü seçmek onun acizliğinin göstergesiydi. Yine bir kriz halinde kendine ve çevresindekilere zarar vermekten korkuyordu. Yıllar önce yaktığı binalar, vücuduna verdiği zararlar, sapkınca hazlarının doruklarındaki afyon etkisi hepsi birer aldatmacaydı içindeki kendisini kandırmak için. Kendisini bir pislik olarak görüyordu. Son kez mantıklı düşünüp kendisini onlardan uzak tutmaktı. Onlara zarar verecek olma korkusu, uç noktalardaki duyguları, dengesizliğin verdiği sürekli karar değiştirmesi, intihara eğilimi gibi bir sürü şey yaşıyordu. Eğer kendisini öldürürse kendisiyle birlikte iki kişinin daha canını alacaktı. Sürekli gelgitler, yaşadıklarının beyninin içinde bir çırpıda şok etkisi yaratıp sürekli içinde dönmesi katlanılamaz bir hal almıştı.

Uyandığında daha önce yaptığı gibi kelepçeleri kıracaktı. Öfkesine yöneldi. Büyük bir çığlık kopardı. Kelepçeleri kırılmıştı. Odadan çıkmaya çalıştığında sarmaşık büyüsünün farklı bir haliyle bir kalkan büyüsü yapmıştı. Dışarı çıkamıyordu. Başıma ağrılar saplamıyordu. Hatta o kadar zorlamıştım ki kendimi duvara yapışmış bir vaziyette bulmuştum. Benim gücümü bana karşı kullanıyordu kurnaz sihirbaz, tıpkı geçmişte benim ona yaptığım gibi yapıyordu bana. Çıkamadıkça çıldırıyordum. İçimde büyük bir öfke patladı. Öfkeyi büyüye çevirip duvara gönderdiğimde toza karışmıştı bir kısmı. Oradan geçtiğimde özgürdüm. Ama yine aynı şey oluyordu. Acı çekiyordum. Karnıma ağrılar saplanıyordu. Gözlerimden ateşler fışkırıyordu sanki. Ama sessiz olmalıydım. Yüzümde sinsi bir tebessüm oluştu. Havalandım, ilk defa yapacaktım bu büyüyü. Alicia’nın kitaplarından birinde öğrenmiştim. İyice konsantre oldum. Havalandım gökyüzüne doğru. Ayaklarım yerden kesildiğinde avuçlarımı açtım ve bir a! Sesiyle uyu dalgalarının tüm malikaneye yayıldığını hissettim. Ve uçarak bebeklerimin yanına doğru gittim. Bebeklerimden birini kollarımın arasına aldığımda arkamdaki bıçak darbesiyle ellerimin arasını güçsüz hissettim. Bebeğimi beşiğine geri koydum. Gitgide halsizleşiyordum. Gözlerim karardı. “Hayır! O bıçakla yapmadığını söyle.” Hançer yüzünden bir mühlet büyü yapamayacaktı. Kara bir büyünün bedeninin içinde yayıldığını hissetti. Canı yanıyordu. Büyük bir acı hissetti. Yere yığıldığı ise hatırladığı son şeydi.

Karanlık… Her yer karanlıktı. Saliseler, dakikalar her şey ama her şey varlığını yitirmişti zihninde. Zaman yoktu. Sapıkça hazlar yoktu. Aile yoktu. Acı yoktu. Zihninin ve yaptıklarının karanlığıyla baş başaydı artık. Hareket etmiyor, gözlerini açmıyordu. Küfürler ve öfke bile yerini derin bir sessizliğe ve karanlığın içinde kaybolmuştu. Her yer soğuktu. Kanı yavaş akıyordu. Zihninin karanlığında her şey yok olmuştu. Aniden kapının sesiyle irkildi. Hareketsiz dünyasındaki küçük bir hareket, bir kelebeğin kanat çırpışından farksızdı. Kapı açıldı ve çok gecikmeden de ışık. Ancak umutlarını besleyen düş yerini sarp bir karanlığa bıraktığında her şeyi anlama kudretine nail oldu. Karşısında ilk etapta seçemediği genç fiziğindeki yaşlı cadı karanlığın ve kötü haberin felaket tellalıydı. “Selam tatlım!” Yapmıştı. Sihirbazı ve çocuklarının annesi ona ihanet etmişti. Sapıkça bir hatanın kurbanı hatta kadın olduğu hatırlamak dahi istemediği zamanların canlı kanlı bir parçası karşısındaydı. Bu bir düş olmalı diye düşündü. Ama hayal değil gerçekti. Kanlı canlı et duvarıydı. “Rose…” Rosalinda’nın ismi dahi tam zikretmeden Zincirlerle bağlı yatağa üryan vaziyetteki bedenini zorladı. Ama nafileydi. “Orospu…” Kuru dudaklarından var gücüyle çıkan ses bu olmuştu yalnızca. Kısacık hayatı basit bir tekerrür halindeki kısır bir döngüye karıştığını hissetti bir an. Rosalinda karşısında, kendisi büyüsüz bir vaziyette zincirlere bağlı. Bu sefer tek farkı zaman ve mekan bir de cinsiyeti. “Sana da merhaba. Seni almaya geldik tatlım. Seninle daha işimiz var.” Hareketsiz bir vaziyetteyken Rosalinda’nın iki büyü darbesiyle zincirlerinden kurtulup hareketsiz bir şekilde bir el çantası, basit bir eşya gibi Rosalinda’nın büyüsüyle havalandı. Mirai taşı epey gücünü alsa da hala güçlüydü. Ve her zamanki gibi daha da güçlenmenin derdindeydi. “Ne istiyorsun benden daha, çocuklarımı aldığın yetmedi mi?” Hiçbir şey söylemedi ve gülümsedi. Alt kattan üst kata geçtiklerinde ortalıkta kimse yoktu. Var gücüyle bağırdı. “Kat!” Defalarca kez bağırdı. Ama sesini duyan yoktu. Her yer sessizdi. Rosalinda’nın kes sesine fırsat vermeden sustu. Dışarı çıktığında sanki günlerdir dışarı çıkmıyormuş gibiydi. Temiz havanın ve malikanenin çiçeklerinin ve ağaçlarının taze bitki kokusu çıplak tenine değdiğinde bir kez daha yaşadığını hissetti. Güzel bir histi, birkaç saniye yaşadığı. Güzel kırmızı spor bir arabanın arkasına bindiğinde sadece arkasına bakıp sol gözünden bir damla yaş aktı. Gene bir elvada, gene bir istenmeyen ayrılık… Bir kez daha bebeklerinden ayrılıyordu. Bir kez daha bir bilinmeye doğru yolculuğa çıkmıştı.
SON