Zincir

Konu: Zincir Çarş. Mart 30 2016, 22:44

Acıyordu... Hemde hiç olmadığı kadar canım yanıyordu. Beynimin içindeki savaşı bir türlü susturamadığım gibi etrafımdaki duvarlarda üstüme üstüme geliyordu. Saat kaçtı? Bugünün tarihi neydi? Gündüz mü yoksa gece mi? Camı bile olmayan dört duvar arasında bu sorularımın hiç bir cevabı yoktu. Saevus bedenime ilk zarar verdiğinde çektiğim acıdan çok verdiğim zararı düşünmüştüm. Hamile birine bunu nasıl yapabilmiştim? Dünyaya bile gelmemiş minik bir canlının ölmesine sebep olmuştum. Ölümü hak ediyordum, bu konuda bir tereddüdüm yoktu. Tıpkı arkamdan üzülecek kimsenin olmayacağını bildiğim gibi... Gerçi Trey vardı. Sevdiğim adam ama yaptığım hata onunda ailesinden bir ferde mal olmuştu. Üstelik bir kez olsun yanıma gelmediğine göre belki de benden artık nefret ediyordu. Tüm sevgisi bitmişti. Hareket etmeye çalışıp uyuşmuş bedenimi rahatlatmaya çalışsam da bileklerimde bulunan zincirler buna engel oluyordu. Kapı sesi uzun zamandır sese hasret olan kulaklarımı tırmalarken aralanan kapıdan giren adama bakarken gözlerimi devirdim. Elindeki bulunan tepsi ile yanıma yaklaşırken gözlerini gözlerime dikti.

"Yine kaçmaya çalışma biliyorsun ki kaçamazsın. O yüzden uslu kız olmaya devam et ve yemeğini ye."

"Neden ölmeme izin vermiyor musunuz?"

"Çünkü Saevus ölmeni istemedi. En azından henüz iyi olduğundan emin olmak zorundayız ama istersen sadece yemekle değil. Dün de dediğim gibi başka şekillerde de iyi olmanı sağlayabilirim."

"İhtiyacım yok, bileklerimi çözersen uslu kız olarak yemeğimi yerim."

Adam bileklerimi çözdüğünde doğruldum uyuşan bedenim ağrıyordu. Tepsiyi önüme çekip yemeğe başlarken onu görmezden gelmeye çalıştım. Daha önce kaçmayı onlarca kez denemiştim. Ama tüm kaçışların sonu çaresizce burada zincirlere vurulmamla sonuçlandığı için artık kaçmayı bile denemiyorum. Yemekler bittiğinde yeniden zincirler takıldığında adam uslu kız diyerek saçımı okşayıp odadan ayrıldı. Bende yalnızlığıma geri döndüm. Bu biraz daha devam ederse akıl sağlığımı iyice kaybetmekten korkuyordum.

Avcı Mesaj Sayısı : 115 Kayıt tarihi : 22/07/14

Öfkeliydi, kızgındı, mutluydu, üzgündü. Amcasından hem nefret ediyordu hem de bir parçası bütün yaptıklarına rağmen seviyordu. Onunla lexi konusunda anlaştıktan sonra yerini öğrendiği an aklına takılan birkaç soruyu da sorduktan sonra orada vakit kaybetmek yerine sevgilisinin yanına gitmek için yola çıkmıştı. İçinde tarifi imkansız bir heyecan ve özlem vardı. Onsuz bir cehennemden farksız geçirdiği günler sonunda bitiyordu. Bu lanet yol bittiğinde yeniden aşık olduğu kadına kavuşacaktı. Aklındaysa hala birkaç soru vardı. Amcası her ne kadar onun iyileştiği haberini aldıktan sonra yanına geldiğini vurguladıysa bile içinden bir ses lexi eğer onları sıklıkla sormasa bay seavus letalis’in uzun bir süre daha ikisine de çektirebileceğini söylüyordu. Belki de bunu sadece artık karısının sorularına cevap veremediği için sonlandırmıştı. Onu yetiştiren adamın bu kadar acımasız olacağını düşünmek istemiyor olsa da başlarına gelen o kadar şeyden sonra başka türlüsünü beceremiyordu. Kahretsin ki lexi’ye hiçbir şey söylememesinin yanında birde iyi geçinen amca yeğeni oynamak zorunda kalacaklardı. Olan onca şeyden sonra seavus letalis’e sıcak davranmak düşüncesi bile tüylerini ürpertip sinirini tepesine çıkarsa da buna mecburdu. Bu işi beceremezlerse lexi önce şüphelenir ardından üzülüp aralarını düzeltmeye çabalardı ki o süre zarfındaki psikolojisinin bile bebek ve kendisi için iyi olmayacağını düşünüyordu. Derin bir nefes alarak sinirle direksiyona bir tane geçirdi.

Her şey olurda sarpa sararsa amcası bu sefer trey’in aşık olduğu kadını bu sefer gerçekten öldürür kendisinin de hafızasını silerdi. Düşüncelerinden kurtulduğunda sonunda istediği yere vardığını fark etti. Arabayı düzensizce bırakıp koşar adımlarla içeri girdi. Amcası o gelmeden arayıp haber vermiş olacak ki hiçbir problem çıkarmadan onu ruby’nin yanına götürmüşlerdi. Demir kapı açıldığında zincirlere bağlanmış sevgilisini gördüğünde nefesi kesildi. Birkaç saniye donakaldı. Beyni işlev kazandığı an koşarak kadınına sarıldı. Yüzünü boynuna gömüp kokusunu derin nefeslerle içine çekerken ''Seni çok özledim…'' diyebildi.

Adam gittiğinden bu yana yaptığım tek şey boş boş karşı duvara bakmaktı. Düşünceler beynimi kemirse de açıkçası düşünmek istemiyordum. Kendi düşüncelerimden bile korkar olmuştum. Lider beni öldürmekten vazgeçmişti, anlaşılan bir planı vardı. Ama o plan neydi? Peki Trey nerelerdeydi? Onu öyle çok özlemiştim ki sıcaklığına, bana verdiği güven hissine her şeyine ihtiyacım vardı. Yokluğu ise sadece tek bir şeyi düşünmemi sağlıyordu. Benden artık nefret ediyordu. Benimle ilgilendiği zamanlar bile oldukça fazlaydı. İşin açıkçası iyi dayanmıştı. Benim gibi psikopat, ne yapacağını meçhul, gereksiz bir sihirbazla. Onu düşünürken gözlerim dolarken yanaklarıma süzülen yaşlar, yanaklarımı aşarak göğsüme doğru iniyordu. Bir süre sonra yaşlar durduğunda, yanaklarımdaki göz yaşlarım canımı yakmaya başladı. Yüzümü bile silemeyecek aciz bir haldeydim. Zincirleri çekiştirmek tahriş olmuş bileklerimi daha fazla acıtırken gücümü kullanmak istedim. Ama bir şekilde buda engellendiği için boş oda da kahkaha atmaya başladım. Evet sahiden aklımı kaybediyordum. Kahkahalar bitip yerini durgunluğa bıraktığında kapının sesi ile olabildiği kadar bulunduğum yere sinerken gördüğüm kişi ile dondum. Evet aklımı kaybettim ve hayal görüyorum. Tepkisiz halim Trey bana sarılırken de sürerken kulağıma ulaşan cümle ile gülümsedim. Hayal olsa da beni mutlu etmişti. Ama zihnim kabullenemediği şey dile getirdi.

"Sen gerçek değilsin."

Avcı Mesaj Sayısı : 115 Kayıt tarihi : 22/07/14

Trey aylardır öldü sandığı kadınını karşısında görünce içindeki iyi ve umut verici duygularının canlandığını hissetti. Günler sonra ilk kez yüzünde tatlı bir gülümseme belirmişti. Ruby’yi baştan aşağı süzerken gözüne takılan zincirler onu görmenin mutluluğuna rağmen sinirle dişlerini sıkmasını sağladı. Bedeninde gördüğü birkaç morluk izi ise öfkeden gözünün döndüğünü hissetti. O an ondan sorumlu adamları bir güzel dövmek hatta öldürmek istese de önceliği aşık olduğu sevgilisinin yaşadığını hissetmek, doğrulamak için onunla ilgilenmeye başladı. İçinde amcasından hesap sormak isteyen yanını bastırmaya çalışırken kolları arasındaki güzelliğe daha sıkı sarılıp başını boynuna gömdüğünde eğer zarar görecek kişi onun lexi’si değil de tanımadığı başka bir kadın olsaydı sırf amcasının eşi olduğu için ona hayatı her hâlükârda zindan edebileceği gerçeğiyle kaderine lanet ederken duyduğu kelimelerle dondu. Geri çekilip arkasındaki adama sinirle '' Çözün onu'' diye bağırdı. Adam amcasından aldığı emir üzerine itiraz etmeden trey’in dediklerini yapıp gittikten sonra kızın yüzünü elleri arasına alarak dudaklarına tutkulu bir öpücük kondurdu.

Nefesi kesildiğinde hiç istemese de dudaklarını dudaklarından ayırmıştı. Yanağını okşayıp kokusunu derin derin nefeslerle içine çekerek '' Tanrıya şükür ki yaşıyorsun… Sensiz geçen günlerin nasıl bir cehennem azabı olduğunu anlatamam sevgilim...Ama artık bitti. Yanındayım'' diyerek yeniden sarıldı.

Dört duvar arasında delireceğime emin olsam da bunun bu kadar kısa sürede olacağını düşünmemiştim. Gerçi tam olarak kaç günün geçtiğinden de habersizdim. Yine de geçen günleri bilmemek aklımı kaçırdığım gerçeğini değiştirmiyordu. Trey'in hayali benimle ilgilenirken gülümsüyor olmak tuhaftı. İçimdeki aşk hayaliyle bile mutlu olmamı sağlayacak kadar büyüktü. Ona sarılmak istesem de zincirlerden başarılı olmadığım için bileğimdeki sızı ile hafifçe inledim. Çekiştirmek canımı yakmıştı. Sonrasında ise Trey'in sert sesi ile fark etmediğim adamı gördüm. Bileklerim çözülürken de boş boş bakmaya devam ediyordum. Bir hayalle konuşmak daha fazla delirmek anlamına geliyor olmalıydı. Odada yalnız kaldığımızı fark ettiğimde beni öpen dudaklara da tepkisiz kalsam da algıladığım tat ile karşılık vermeye başladım. Ellerim saçlarına dalıp onu kendime daha fazla çekmemi sağlarken nefesim kesildi. Trey'in öpüşme sonrası sözleri kendime cimdik atma isteği uyandırsa da zihnimin onun gerçek olduğunu kabul etmesi biraz zaman aldı. Bu olduğunda ise gözlerim dolarken ağlamaya başladım. Beni çeken kollarla ona sarılırken hıçkırarak ağlamaya başladım.

"Trey... Be...ben çok üzgünüm. İs-isteyerek yapmadım. Lexina'a za-zarar vermek istemezdim. Bi-biliyorsun. Ha-hastalığım... Se-seni bir daha göremeyeceğimi sandım."

Avcı Mesaj Sayısı : 115 Kayıt tarihi : 22/07/14

Sevdiği kadının canını yakmamaya özen göstererek onun varlığını hissetmeye uğraşıp içindeki fırtınanın dinmesinin tadını çıkartırken içinden bir kez daha onsuz geçirmek zorunda kaldığı günlere lanet okudu. Özlem her bir hücresini ele geçirirken duydukları düğün gecesi yaşananları hatırlattı. Hissettiği duyguların ağırlığı ile gözleri dolarken en başından amcasına ruby’nin hastalığını söyleyip tedavisi konusunda yardım istemediği için kendine milyonuncu kez kızıp küfretti. Son günlerde sık sık tekrarladığı belkili kelimeler yeniden belirdi. Belki söyleseydim böyle olmazdı. Belki ruby’yi kaybetmezdim, belki her şey daha farklı olurdu gibisinden birçok fikir yeniden zihnine üşüşmüştü. Bunlardan uzaklaşabilmek için sevdiği kadınının dudaklarına yeniden kapandı.

Nefes nefese geri çekildiğinde saçlarını okşayarak ''Biliyorum sevgilim… İsteyerek yapmadığını biliyorum. Sensiz kaldığımı düşündüğüm zamanları n ne kadar berbat olduğunu anlatamam… Her şey geri de kaldı. Lexi ve bebek iyi, artık yeniden birlikteyiz ve sen bundan sonra nöbet geçirsen de kimseye zarar vermeyeceksin sevgilim. Böylelikle vicdan azabı çekmeyeceksin. '' dedi.

Trey'in varlığını kabullenen zihnim ile birlikte ağlamaya başlamam çokta uzun sürmedi. O burada olsa bile, bana gelse bile hala ortada bir durum vardı. Ben doğmamış bir bebeğin katili olmuştum ve tabi annesi ile birlikte... Kekeleyerek dile getirdiğim kelimelerden sonra kendimi yerin dibine sokmak istedim. Gerçekten yaşamayı hak etmiyordum. Bu yüzden de Saevus Letalis'in bana yaptığı hiç bir şeyi umursamamıştım, çünkü hak ettiğimi biliyordum. Sadece aklımı kaçırmaktan korkmuştum. Trey dudaklarımı yeniden öpmeye başladığında ona verdiğim karşılıktan sonra nefesimin kesildiğini hissettim. Ellerimle boynunu sararken bileğimdeki morluklar sızlayarak kendilerini hatırlatırken geri çekildim. Sevdiğim adam hızlı bir şekilde konuşmaya başladığında onu dinledim. Bakışlarının bana hala aşkla bakması hoşuma gitmişti, onu seviyordum tıpkı onun beni sevdiği gibi... Sonraki sözleri şok geçirmemi sağlarken liderin sözlerini hatırladım. Bana yaptığı işkenceler değerli varlıklarını kaybettiği içindi. Belki de sadece ceza vermek istemişti. BU beni biraz olsun rahatlatırken güçlerim ile ilgili kısımda gözlerimi kıstım. Bir elimle Trey'in yanağını okşayarak gözlerinin içine baktım. Göz yaşlarım ise hala yanaklarımdan süzülüyordu.

"Yaşıyor olmalarına çok sevindim. Sanırım amcan bana gerçek bir ceza vermek istedi, ama güçlerim ile ilgili kısmı anlamadım. Artık kendimi kaybetmeyeceksin demiyorsun, sadece zararsız olacağım bu nasıl olacak? Ayrıca şunu bil ki hala aklımı kaybetmememin tek sebebi sana olan sevgim. Seni çok özledim, sevgilim..."

Avcı Mesaj Sayısı : 115 Kayıt tarihi : 22/07/14

Sevgilisine söylediği şeylerden sonra rahat bir nefes alıp onun varlığını hissetmenin tadını çıkardı. Kadını olmadan önceki trey ruby ile birlikte o kadar değişmişti ki hissettiği duyguları en uçta yaşaması kaçınılmazdı. Gözlerinden bir damla yaşın akıp gitmesine engel olamadı. Amcası bunu onlara yaptığı için onu asla affetmeyecekti. En azından var olan öfkesi buna inanmasını sağlıyordu. Empati denen şeyi ise yapmamak konusunda ısrarlıydı. Sevdiği kadının dokunuşu içini ısıtırken gözlerini kapattı. Kokusu hücrelerini ele geçirirken derin bir nefes daha aldı. Elinden gelse bu anı dondururdu. Sonunda işkencesi bitmişti. Kadınının tatlı sesi kulaklarını doldururken gözlerini aralayıp kalbinin ilk ve tek sahibine bakıp bütün olumsuzluklara rağmen ona sahip olduğu için ne kadar şanslı bir adam olduğunu düşündü. Sorduğu sorulara mantıklı cevaplar vermek isterdi ancak o an için çokta aklının başında olduğu söylenemezdi.

Günlerden sonra ilk kez yeniden yaşadığını hissederken kelimeleri toparlamayı denedi. Sesini ayarlama zahmetine girmedi çünkü başaramayacağını biliyordu. Dahası duygularını rubysinden saklamak da istemiyordu ki zaten… Geçen bir iki dakikanın ardından konuşabilecek durumda olduğuna kanaat getirerek '' Bende seni çok özledim sevgilim. Senin öldüğünü düşünerek geçirdiğim her an cehennemden farksızdı. '' diyerek yanaklarına öpücükler kondurdu. Kendine hakim olmayı başardığında ondan uzaklaşarak '' Cadılar senin bu hastalığını iyileştirmeyi denemişler başaramayınca böyle bir önlem almışlar sanrı görmeye başladığın anda hareketsiz kalacaksın bütün o süre bittiğinde normale dönecekmişsin… Böylelikle kimseye zarar vermeyeceksin. '' diyerek konuyu olabildiğince açıkladı.

Sevgilim ile geçirdiğim her an bana biraz daha iyi gelirken kelimelerine odaklanmaya çalışıyordum. Hala kafamda kendim ile ilgili sorular varken bir an için acaba kilitli kalsam mı diye düşündüm. Bebeği ve annesini öldürmemiş olsam da tehlikeli olduğumu biliyordum. Öğrendiğim yeni şeyler soru işaretlerimi dağıtırken olacakları düşündüm. Hareketsiz kalırsam kimseye de kendime de zarar vermezdim. Bu iyi bir şeydi. Lider bana fiziksel ve psikolojik olarak işkence etse de sonuç olarak iyi bir şey de yapmıştı. Ailesini korumak için... Bu yüzden de ona kızmak konusunda emin bile değildi. Tüm sorunları bir kenara bıraktığımda bana aşkla bakan adama baktım. Sorunları görmezden gelmem gerekiyordu. Sonuçta tüm o yalancı sevgilerin arasında Trey beni sevmekten asla vazgeçmeyeceğini kanıtlamıştı. Derin bir nefes alarak onun kokusunu içime çektiğimde ellerimle saçımı okşadım ve kısa süre sonra kafasını kavrayarak onu kendime yaklaştırıp öpmeye başladım. Bileklerim hareketlerimde sızlasa da umursamadan ona dokunmayı sürdürdüm. Nefeslerimiz kesildiğinde ise geri çekilerek ona baktım.

"Seni çok seviyorum, Trey. Kendimden bile daha fazla..."

Tekrar öpüşmeye başladığımızda ona içimdeki tüm duyguları hissettirmeye çalıştım. Aşkı, arzuyu, tutkuyu her şeyi...

Avcı Mesaj Sayısı : 115 Kayıt tarihi : 22/07/14

Trey kadınının canını acıtmamaya çalışarak onu sararken kalbini belki de o zamana kadar hiç bilmediği bir mutluluk kapladı. Kelimeler bulundukları şu durumu anlatmak, yaralarını sarmak için kifayetsiz kalmıştı. Sadece gözlerin konuştuğu bu anı yaşamak bile hayal gibi gelirken bunun bir rüya olmasından korkmaya başlamıştı. Sevdiği kadının saçlarını yavaşça okşadı. Bedeninde dikkatini çeken morlukların hesabını daha sonra sormak adına aklının bir köşesine not aldı. Ve içinden bir kez daha amcasına küfretti. Eğer karısı onun lexisi olmasaydı. Bebeklerinin durumunu umursamadan kadının hayatını ne kadarda kolay bir şekilde zindan edebileceğini düşünüp gönlünü amcasına kaptıran lexiye de sinir oldu. Saçlarındaki dokunuş öfkesini ve dikkatini dağıtıp tek odak noktasının kolları arasındaki güzellik olmasını sağladı. Dudaklarına kondurulan öpücük onu dünyadan soyutlarken elleri ruby’nin tatlı teninde gezinmeye başladı. Bir yandan da Vücudunda olan dokunuşların keyfini çıkarıyordu. Bu durumun yetmediğini fark etmesi ise sadece saniyelerini almıştı. Kızdan zorlukla ayrılıp onu dikkatli bir şekilde kucağına aldı. Sevgilisiyle yakından ilgilenmek istiyordu ve bunu kesinlikle bu lanet yerde yapmayacaktı. Zindandan hızla çıkıp merdivenlere yöneldi. Evin ilk katında duraksamaksızın ikinci kattaki yatak odalarından birine girip aşkını yavaşça yatağın üzerine bıraktı.

Kendi de yataktaki yerini alıp dudaklarını dudaklarıyla örterken olabilecek en yavaş şekilde onu baştan çıkarttı. Dayanamayacağı ana geldiğinde kızın üzerindekileri hızla çıkarıp kendi kıyafetlerindense son derece özensiz bir şekilde kurtularak bacakları arasındaki yerini aldı. İçine hızla girsede sonraki hareketleri oldukça yavaştı her anın tadını çıkarmak istiyor gibiydi. Kendini kaybettikten sonra ise ikisi de doyuma ulaşana kadar durmadı. Sonunda kendisini yatağa attığında fazlasıyla yorgun olsa da kızı kolları arasına alıp kokusunu derin bir nefesle içine çekti. Boynuna ufak bir öpücük kondurarak ''Seni çok seviyorum bebeğim ve çok özledi. İnan bana bu anın bitmesini hiç istemiyorum ama konuşmamız gerekenler var '' dedi