Soğuk, tüyleri diken diken eden bir cinsten. İnsanı iliklerine kadar ürperten, dudakların morardığı, kimsenin konuşmadığı gecelerden biri. Kapkaranlık gökyüzünden bembeyaz kar taneleri düşüyordu yere narince. Birbirbirine hüzünle bakan iki göz, biri okyanus kadar masmavi, diğeri gece kadar simsiyah.
''Napacağız biz? Nereye kadar gideceğiz böyle? Elimizde hiçbir şey yok!'' masmavi gözler sinirli bir biçimde bakıyordu karşısındakine. Cümlesini söyledikten sonra dolgun dudaklarını rengarenk atkısının içine soktu, üflemeye başladı. Sabırsız şekilde karşısındakine bakarken elleri gri kabanınin içinde, bir ileri bir geri sallanıyordu. John'a gözlerini dikmişti, bir an önce konuşmasını bekliyordu. Gittikçe sinirleniyordu, John ondan uzun olduğu için ona aşağıdan bakıyor, uzun kirpiklerinin ucu beyaz beyaz oluyordu, tabiki sarı saçları da.
''Bilmiyorum.'' dedi John. Sesi gece kadar soğuktu. Gözlerini Maron'dan ayırmıyordu. Söyleyecek hiçbir şeyi yoktu, çünkü ellerinde hiçbir şey yoktu. Maron'u seviyordu, kızkardeşinide, ancak elinden gelenin en iyisini yapıyordu. Maron'un kız kardeşi, Lili, kaçırılmıştı.
''Lanet olsun sana John tek diyeceğin şey bu mu?!'' Maron o kadar yüksek sesle bağırmıştı ki, evlerden birkaç insan cama çıkmış, meraklı gözlerini onlara dikmişlerdi. Maron meraklı insanlarla sinirli bir şekilde bakmaya başladı. Sokağın ortasında, en soğuk gecelerden birinde, bu iki insan napıyordu? Sanırım meraklı gözlerdeki soru buydu. John tam Maron'a doğru yönelmiş, cebinden ellerini çıkarıp, sımsıkı tutup onu sakinleştirmek isterken, Maron ani bir hareketle ellerini cebinden çıkardı ve ''Neye bakıyorsunuz siz ha?!'' diye bağırırken ellerini kar tanelerinin arasından meraklı insanlara doğru yöneltti. Birkaç insan ''Deli mi bu ne?'' diyip tekrar TV nin başına geçerken, diğerleri perdenin arkasına saklanmıştı. Maron kendi kendine homurdanmaya başlarken bir anda çenesinde onu John'a döndüren bir el hissetti.
Ardından da sımsıcak bir dudak, dolgun dudaklarının üstünde.
İkisininde gözleri kapalı, yaşadıkları onca stres, sıkıntı, üzüntü, kızgınlık, uçup gitmişti. Kar tanesi gibi geceye karışıp gitmişti sanki. Uzun bir zamandır sevgi, huzur gibi terimlerin nasıl olduğunu, nasıl hissettirdiklerini unutmuşlardı. Sadece bir küçük öpücük bile bunları kısa bir an da olsa, hatırlatabiliyordu. Maron hafiften geriye doğru çekilirken, yavaşça gözlerini açmaya başladı. Kollarını ne zaman John'a doladığını bilmiyordu bile. Bir nefes kadar uzağındaydı John. Yaşadığı herşey gözlerine vurmuştu sanki, mavi gözleri dolmuş, kar taneleriyle beraber yanaklarından süzülüyordu. John onu gözyaşlarından öperken, gözyaşının o tuzlu tadını aldı. Onu böyle görmek istemiyordu. Ama ona her zamanki sözlerinide söylemek istemiyordu. 'Herşey yoluna girecek' ya da 'Hepsi geçicek' gibi. Hiçbir şeyin geçtiği yoktu, ya da yoluna girdiği. Ağzından tek bir cümle çıktı.
''Seni seviyorum Maron Amare.''
Maron'un boğazı o kadar düğümlenmiştiki, yapabildiği tek şey John un boynuna tekrardan atlayıp, boğacak kadar sarılıp, deli gibi, kendini hiç tutmadan, bağırarak ağlamak oldu. Artık nerdeyse çevredeki bütün insanlar cama çıkmıştı. Bu kız bu kadar ne yaşamış olabilirdide, böyle bir haldeydi? Bir anda bir kapı gıcırtısı duyuldu. Saçları gri, kısa boylu, hafif şişman bir kadın vardı kapıda. John da Maron da biranda oraya doğru döndü. Yaşlı kadın tebessüm ederek onlara bakarken, biranda ''Orada donacaksınız!İçeriye buyurmaz mısınız?'' dedi kibar bir şekilde. Maron John a döndü, John da kaşlarını kaldırmış Maron'a bakıyordu. İkiside böyle birşey beklemiyordu. ''Hadisenize!'' dedi yaşlı kadın bağırarak, ''Ben dondum burda!'' dedi. ''Fena bir fikir değil galiba?'' dedi John Maron'a. ''Yanında herşey varmı?'' dedi Maron. Kastettiği kendilerini savunmak için olan bıçak ve silahtı. John başını salladı, ikiside herşeyi kontrol ettiler, arka cepte bıçak, belde silah, herşey tamam gözüküyordu. Tabikide bunu çok hızlı ve farkedilmiyecek hareketlerle yapmışlardı. Maron da onaylar gibi başını salladıktan sonra el ele tutuşup kadının evine doğru yürümeye başladılar.
İçeriye girdiklerinde dışarıda ne kadar üşümüş, hatta donmuş olduklarının yeni farkına varmışlardı. İkiside deli gibi etrafı inceliyordu, hazır haldeydiler, birşey olursa ikiside kendini savunucaktı, ikiside birbirinden fenaydı. Yaşlı kadın önden önden yürüyor, arkalarından Maron ve John geliyordu. Ceketleri atkıları herşeyleri üstündeydi, kadın hiçbirşey demeden sadece yürüyordu. Maron ve John da dikkatli bir şekilde takip ediyorlardı. Etrafta bir sıkıntı gözükmüyordu, klasik yaşlı evlerinden sayılırdı, heryer çiçek ve dantel. Genelde pembe. Salona girdiklerinde ikisininde fark ettiği şey, masanın üstündeki 3 çay bardağı oldu. Üçündende dumanlar çıkıyordu, çok sıcak oldukları belliydi. ''Başka birileride var galiba?'' dedi Maron şüpheli bir şekilde. Kadın yavaşça Maron'a döndükten sonra, ''Hayır,'' dedi. Maron John'a dönüp kaşlarını çatmıştı, 3 bardak ne alakaydı? ''Ben sizin geleceğinizi biliyordum.'' dedi kadın gülümseyerek. Maron elini arka cebine götürür gibi oldu, kadın tekrardan gülerek, ''Oh tatlım, amacım size zarar vermek değil, ayrıca silahlarını ve bıçaklarınızı şimdilik aldım, geri vereceğim ama konuşmamız lazım.'' dedi. Maron arka cebini yokladığında hiçbir şey olmadığını farkettiğinde, pörtleyen gözlerini John'a çevirdiğinde aynı şekilde John'unda ona baktığını gördü. Savunmasızdılar, ne zaman nereye gitmişti silahları ve bıçakları?! Bu kadın da neyin nesiydi?!
''Kayıp kardeşinizin yerini biliyorum.'' dedi kadın arkası dönük, soğuk bir şekilde.
Anasayfa
C.tesi Mayıs 14 2016, 21:09
