Felekten Bir Gece

Islak bakır saçlarını lastik toka ile alelade topladı. Güneş, yerini yavaş yavaş zifiri karanlığa vermeye başlamış, ufuk mavi, turuncu mor ve kırmızının envai çeşit tonuna bürünmüş, gökyüzü ise karanlık perdelerini çekmişti. Akşamüstünün tatlı ayazında denize girmek ise farklı bir tat, farklı bir fanteziydi; kemik iliklerine kadar işleyen soğuk bir meltemin ardından, yağ gibi ılıman suya süzülmek ve uzun ağaçların kök saldığı koydan ufka doğru yüzmek, sanki Güneş'e ulaşacak gibi... İmkansız mı? Haha, bu kelimeyi üreten muhtemelen zavallının biriydi, ya da korkak bir tavuk. Limitlerin, dorukların sonun reddediliği bir evrende, zincirlerin tutmadığı bedenlerdeki ruhların bulduğu özgürlük.. İşte özlenen buydu. Smells Like Teen Sprit Nirvana'nın en sevdiği parçasını melodisi vardı dilinde ''...And I forget just why I taste , oh yeah, I guess it makes me smile. I found it hard, It was hard to find .. Oh well, whatever, nevermind..'' Yolun ortasında bağıra çığıra şarkı söyleyişi kısmen bakışları üstüne çekiyordu. Gözleri bulanık görüyordu; sokak kaldırımda oturup felsefe kitabı okuyan sarhoş bir şarapçının gözleri gibi, belirsiz bulanık; herhalde tuzlu sudan olmalıydı. Sokaklar, caddeler görünen gerçekliğin büyük bir kısmı alacakaranlığın loşluğuna saklanmıştı, dükkan camlarında kendi yansımasını bile zor seçiyordu. Saçını tutan lastik toka koptu, ayaz üfleyen bir rüzgar saçlarını dağıttı, genç kızın önüne getirdi. Samara'nın saçlarını bakır-kızıl kahveye boyatmış haline benziyordu; içinde siyah sütyeni sırıtan siyah askılı bir bluz, altına da bluze nazaran solmuş siyah bir şort giymişti. Converseinin altından bileğindeki basilisk-ahtapot karışımı bir yaratığın dövmesi göze çarpıyordu, bu şeyin yarasa kanatları da vardı. Genç kızın sırtındaki 'kendi' yarasa dövmesi ise kısmen bluzün arkasına gizlenmişti. Peynir beyazı teni siyah giyimine tam tezat oluşturmuştu; Hollandalı gotikvari gençleri andırıyordu. Retinası ise kıpkırmızı olmuştu, göz kapakları ile arasında ciddi bir savaş vardı, inadına iniyorlardı. Sert bir tekila ile onların icabına bakacaktı. Kaslarıysa akşamdan kalmaymış gibi ağrıyordu.
Sarhoşken maske düşer, ve ben ile arada bir yasak, bir engel kalmaz, bilinç yoksa duvar da yoktur. Hemen ilk uçakla Italya'ya gidebilir ve Trieste'de sokak sokak, kaldırımda oturup felsefe kitabı okuyan sarhoş şarapçı Gustavo'u arayabilirdi. Bir böğürtlen bahçesi bulmayı da ummuyor değildi. Saç sakalı karıştırmış, renk cümbüşü yırtık bir gömlek giymiş yaşlı bir italyanı, elinde böğürtlen şarabı ile kendisine yaklaşırken görseydi, o kişiyi tanırdı. Sergide gördüğü resmine hayran kalmıştı; kızılın bastırılmamış bir lav olmuş, tutsak bedenleri toprağa kök salmış ruhlarının demir zincirlerini eritiyordu. Bir çok el, bir çok beden çıkıyor ve Güneş'e, doruğa yükseliyordu. Bir hortum da vardı sanki yeşil renk cümbüşünün arasında. Kızıla tam tezat yeşil, özgürlüğün huzurunu yansıtıyor olacaktı ki, alıp götürdüğü de yokluk belirsizliğiydi. Bomboş fırça darbeleri bu noktada silikleşiyor, ışık azalıyor ve renk kendisini kaybolmak üzere siyaha bırakıyordu. Fırça darbeleri hareketliydi, bazı yerlerde ip kullanılmıştı. Sanatçının elleri titrekti, tuşlardan barizdi. Bir Van Gogh fırçası yorumunu rahatça alabilirdi, ama aslen bu değildi. Van Gogh sıcak bir Haziran ayında, damın altındaki gölgede içilen buzlu bir çaydı, Gustavo ise sert bir alman birası, ya da tekila. Fırça ile aynı kavgayı etmişlerdi, ama Gustavo bir şeylerin arkasına saklanmamıştı. Tempest'ı okumuştu, anlamıştı.
Düşüncelerinin arasında dalmışken adımlarının onu götürdüğü yere girdi, içeri girdi; Sangius Barı. Ne istediği barizdi, bir bardak bol kremalı Baileys. Bara doğru ilerledi, saçlarını önünden çekmeye zahmet etmemişti. Tek hamlede taburesine çıktı, ve içkisini söyledi. Dudaklarının müziğe zaten eşlik ettiğinin, ses tellerinin kontrolünü kaybettiğinin farkında değildi ama, bedeninin dans etme arzusunun, onu hapseden zincirlere karşı ayak direyişini hissedebiliyodu, yaşadığı alem bambaşka bir yerdi.

Zamandan ve mekandan izole, çevresindeki hareketlerden bihaberdi, dudağını cam bardağa dayamış, yudumları dilinde gezdire gezdire, tadını ala ala içiyordu içkisini. Kulağını notaların ahengine kaptırmıştı, düşüncelerinden soyutlanmış ve kısmen benliğini unutmuş gibi. Kimi düşünüyordu, neyi düşünüyordu ki bomboş bir levhaya dönmüştü belleği, neyi sildiğini hatırlamıyordu. Belki de o kadar boştu ki, düşünecek, yaşayacak bir şeyler arıyordu. Bazen kendi düşüncelerinde boğuluyordu, yere atmak istiyordu kendi ördüğü kaftanını. Arayışı hep vardı, hiç bitmemişti. Sorguları da, sualleri de öyle. Pek olağan değildi, farklı olmak bir seçimdi ve seçimi de buydu. Uzun, siyah boyalı tırnaklarıyla acemi bir ritim tutturmuştu. Birini hissediyordu. Gamzeleri daha da belirginleşti, simasını alıp götürmek isteyen muzur bir gülümsemeye teslim oldu. Onun kokusundan, tadını alabiliyordu, başta sert sonra tatlı. Göz ucuyla onu süzüyordu, gömleğin arasından, mermerden yapılmış yunan heykelimsi tenini, beyaz tene tezat, bal-kahve dolgun saçlarını ezberliyordu, ve bay Hermes'in ruhu duymuyordu. Lanet olsun, uyluklarının kasıldığını kabul etmesi gerekirdi. Tüm hücrelerine, tüm organellerine kadar istiyordu. Parmaklarını o gür, sarı saçlara daldırmamak için güdüleriyle bir iç savaş yapıyordu. Doruk noktasına çıkan duygularını bastırmayacaktı. Gülüşünün kenarında gamze çukurları belirginleşti, bütün dişlerini göstererek sırıttığının farkındaydı. Sarhoş olmadığının da. Ağzındaki tadı sevmişti. Tatlı, içindeki eriyişi gibi yumuşak, sıcak ve tutkulu; çikolata tadı. Kısık göz kapaklarının arkasındaki gözlerde, yaramaz bir kız çocuğu bakışının ardında tutku ve hırs vardı. Aslında onun hızına yetişemediği için morali bozulmuştu, biri hızlı olacaksa o Tempest olmalıydı, bunu biliyordu ama bedeninin onun karşısında eriyişine izin veriyordu. Haha ne yani, buraya yatağına bir kız atmak için gelmişti, daha kötüsüyse bu işte iyiydi. Bu mücadele ciddiye binebilirdi, aralarındaki rekabetten hoşlanmıştı; biri hükmedici olacaksa bu kendisi olmalıydı. Şu öğretmenlerin belası hiperaktif çocuklar gibi hissediyordu. Hermes sonunda ağzını açtı '"Size katılabilir miyim? Yalnız içmek sıkıcı olsa gerek"' Tempest, gözlerini artık onunkilerle birleştirebilirdi. sanki ışıklandırma sadece onun şeffaf tenine çarpıyor ve onu, gömürlükte durmakta olan beyaz bir inci gibi açığa çıkarıyordu, sert ve sıcak hatları ve şeffaf teniyle, ölümüne çekiciydi. Aynı zamanda ölümüne sinir bozucu. 'Hodri meydan' diyesi geldi genç peri kızının. Yüzünde tüm hücrelerini uyuşturan tatlı o zevki gizlemek için, pişkin bir gülümseme yerleştirmişti. Ne maske ama! Yalandan meydan okur gibi gözlerini kıstı, dil çıkarma güdüsüne engel olmaya çalışır gibi dudaklarını büzdü. Gür, melodik ve otoriter bir sesle ''Sana bir içki ısmarlama izin verirsin''' Pişkin pişkin gülümsemeye devam etti. Hermes, sarhoş etmeyi planlıyorsa bu planından vazgeçmeliydi. Tempest Texaslıydı; su yerine bira içilen bir kasabadan gelmeydi.

Etkilenmişti, taşları son derece yerinde ve doğru oynuyordu. Hamleleri zorlayıcıydı. Karşısına böyle dişli bir rakip çıktığı için heyecanlanmıştı. Sesindeki melodik pürüzsüzlükten etkilenmemek, çok iradeli ruhlar için bile zor olmalıydı. Aurasını çok iyi kullanıyordu, 'ben tehlikeliyim, ayrıca çok da sexyim ve yatağında bir tanrı olmak istiyorum'u mükemmel bir şekilde veriyordu. Silahları genç kızın meme uçlarını sertleştirecek kadar güçlüydü, bu silahları kullanarak bir çok avını haklamış olmalıydı. Hatta bunların hepsini planlamıştı, güçsüz avlarını haklarken zorlanmayacağının farkındaydı, gücünü bilerek yola çıkmıştı. Dersini çalışıp gelmişti; içkiyi tutuşundan, bal rengi saçlarını rüzgara çarpışından hükmedici ses tonuna kadar, bu işte müdavimden de öte, Tempest'ı birazcık zorlayacak kadar dişli olduğunu biliyordu. Geleceği kestirebildiğini sanıyordu, biraz maceranın bay Hermes'e de zararı olmazdı. Tanrı mı, haha. Tanrının tanrılığı, tanrıçayı görene kadar sürmek zorundaydı. İçkisinden bir yudum daha alırken tavşan kanı gözlerini Hermes'inkilerden ayırmamıştı, ulaşılmazı oynayarak daha çekici hale geliyordu. Ne sexy bir tiyatro ama! Bu kadar başarılı olduğu için içinden lanet okuyordu ve yüzündeki lanet gülümsemeyi silip atamıyordu. Yine de zevkli olacaktı, bu çekişmenin tadını hissetmeliydi. "Olabilir bir bayanın teklifi asla geri çevrilmez. Bu arada ben Leon peki sen" Güzeel, Hermes oyalanmayı sevmiyordu. Bu gece için planlarını çoktan yaptığını nasıl da belli ediyordu, şimdi dudağındaki gamzeyi ortaya çıkarıp ince perdeden bir sesle adını söyledikten sonra, ellerini onun bal rengi saçlarına daldıracağını, dudaklarını boynuna dayıyacağını biliyordu, onu okuyordu. Senaryoyu kendisi yazmış gibi hem de, hatta Tempest'ı yönetir gibi biliyordu. Bir sonraki hamleye göre oyunu oynuyordu, ve bu hamle çok çekiciydi. Hermes'in hesap makinesini biraz şaşırtmak işi daha eğlenceli yapabilirdi. Leon.. Evet, ne kadar da yakışıyordu bu isim. Aslan.. Onu parlak güneşte ısınırken görebilirdi, ama hiçbir zaman ıssız çölde olmayacağını da bilirdi. Tapılmaktan sıkılmış bir kral ki o, kulları dediği yaratıklar onun hesaplarına uyuyor. Kolayca yiyip yutabileceği milyonlarca teslimiyet, ne sıkıcı. Hesap da buydu, teslimiyet. Teslimiyet? Hahaha, Tam da Tempest'ten beklenen bir hesap bu(!). Kim teslim, kim tutsak, küçük bir işlem hatası onu deli ederdi. Aslan gökyüzünün toprağı örttüğü gibi örtmek istiyordu, gücü vardı çünkü, üstte olmak isteyecekti. Kadınını kavrayan, örten, üstünde sözünü bastıran güçlü erkek.. Bir tek karşı çıkan bile olmadığına emindi, karşısında yaktığı sigara gibiydi çünkü; teslimiyeti baştan kabul ettiriyordu.. Tahrik edici bu meydan okuma tahmin ettiğinden de etkileyiciydi, istediğini inkar edemezdi. Sigarasını köküne kadar çekiyordu akciğerlerine, genç kız tadını merak etmedi de değildi. Şimdiye kadar sadece küba sigarasını tatmıştı, oldukça sert ve beyin uyuşturan bir tadı var; tadı hafiften közlenmiş mısıra da benziyordu. Çekiciydi, ama bağımlılık yapacak kadar değil, tıpkı kral gibi. Ormanların kralı avından cevap bekliyordu, muhtemelen ismini bile merak etmiyordu. ''İsmimi tahmin etmeye ne dersin?'' Barmene döndü ve ikisi adına böğürtlen şarabı söyledi, canı çekmişti.

Kafasını sağa ve sola salladı ve düşürdü. Dudaklarında patlamak isteyen sırıtışa engel olmadı. Zeus riskli ve düşündürücü oynuyordu. Hava elementine hükmeden bir peri ile yıldırımın birleşimi tuhaf olurdu, sürtüşmelerden çıkan ısı kasıp kavururdu atmosferi, öpüşürken yanıp tutuşan ateş ve barut gibi. ...Belki seninde adın budur, o kız gerçekten iyiydi ya da Laura yok o kız sadece zaman kaybıydı, adaşı olmanı istemem... Bay tanrı, tanrı olduğunu kabul ediyordu yani. 'İki bacağı arasında vajinası olan bütün dişi canlıları halletmişliğim vardır' Tanrısı, peri silüetiyle karşısındaydı ve ''Küçük dağları ben yarattım'' tanrıçasının başını döndürüyordu. Bu Olimpos Dağı'nı patlatacak kadar büyük, sert ve şehvetli bir kapışma olacağa benziyordu, ta ki her iki güç de pes edene ve teslim olmuş iki beden olana kadar. Sigara dumanının tamamını içine alıyordu, bir solukta yarısına kadar içmişti. Chris Angel'ın sigara numarasını utandıracak kadar yetenekliydi Bay Leon. Basbayağı bu bir meydan okumaydı, Tempest içkisini son damlasına kadar fondip yaptı ve doğal duruşundan ödün vermeden bardağı tezgaha koydu, Texaslı olduğu bariz belli oluyordu. Geğirmiyordu bile. Knock Out, işte bunu seviyordu. Tek kaşını kaldırdı. Renk vermiyordu, bu gece Zeus maskenin gevşemiş iplerini çözmek için uğraşacaktı, belki de uğraşması gerekmiyordu. Sadece onu ter dökerken görmekten hoşnut olacağını biliyordu. Hamlesi zekice düşünülmüş ve özenle işlenmişti, üç-beş tane isime köpürüp renk vermesini beklemişti, Tempest'ı ipi ilk bırakan olmak için zorluyordu. Satranç beyefendinin de hoşuna gitmiş olmalıydı, dudaklarının kenarındaki gülücükten zevk kendisini belli ediyordu. Tempest kulağını başka bir sese verdi, çalmakta olan parçayı kısmen sevmişti; muhtemelen şu yeni parlayan genç rock gruplarından birine aitti. Sahnede gitarı eline alıp sistemin dışına çıktıktan sonra o sistemin taptığı hayatı yaşamak.. İşte bu dönemde rock yıldızı olmanın kelime anlamı buydu. 80'lerde bayılarak dinlediği grupları şimdi dinlemek ısdırap gibi geliyordu, o kadar sahte bir tiyatro ki... Düşüncelerinden arındı, Leon'un sitemini dinlerken damarlarından dolaşan ılık kanı hissetti. O kadar sinir bozucuydu ki.. Kaşlarını çatıp dil çıkarmak da istiyordu, uzvuna dokunurken dilinin tadını almak da.. Kucağına atlayıp teslim olmak o kadar tatlı bir ihtimaldi ki. atmosferi delip geçen gökdelen gibi doruk noktalarını delen bir an, bir şehvet, kırmızının kışkırtıcı çığlığı gibi patlamış heyecan, masum ulaşılmazın doruk noktalarına erişirkenki keşif.. Bu saatte deniz kenarı ne de tatlı olurdu, serin suyun içinde süzülürken mehtabın izinden gitmek, sanki Dünya'yı avucunun içine alacak gibi. Aynı zamanda soğuk kumlardan gelen mehtabın gücüne direnmek, melteme boyun eğen dalgalara karşı.. Denizin dibi muhtemelen görülmeyecekti, bu da bir gizem olarak maceranın süsü olabilirdi. Reele döndü. Tanrı ile aralarında üç santim kalana kadar yüzünü yaklaştırdı, nefesini içine almak istiyordu; nane ve akciğeri zedeleyecek kadar ve diz bağını çözecek kadar sert ve yoğun sigara kokusu. Kelimeler dudağından tane tane ve tok çıktı ''Hava elementine hükmeden bir perinin yıldırımı desek uyar mı?'' Gözlerini Leon'un gök mavisi gözlerinden ayırmadan devam etti ''Tempest.'' Bardağı yenilenmişti, tadını hissediyordu, krema eriği.

Dumanların içinden çıkan adam dudaklarına yapıştığında onu doruklarına kadar hissettiği bariz belliydi. Nefesinin kesilmesini beklemişti, bunu planlamıştı hatta ve dudaklarını ağzında gezdirirken bundan oldukça emindi. Atağa geçmişti, kartları öyle doğru açıyordu ki, Tempest hamle yapmakta ilk defa bu kadar geciktiğini fark etti. Sessizce sürüklemesine izin veriyordu, içinde kopan fırtınalara ve salt hazza boyun eğiyordu. Porselen eller saçlarında dolaşırken kontrolü kısmen kaybetmiş elleri adamın sert karnında geziyordu. Güçlüydü, hem de fazlasıyla. Tutuuşu, kavraşıyı, hakimeyeti, evet otoriterdi ve bu sexy olduğu kadar sinir bozucuydu. Hazzın itemelesine izin verdi, genç perinin üstüne abandı, saçları kavramış elleri kavradı, sıktı. Daha çok gücünü göstermek istermiş gibi sıktı, geriye itti. Adamın kafasını sertçe arkaya yasladı, tamemen üstündeydi. Hissediyordu, kocaman bir kontrbasın arkasına geçip ondan dehşetli bir inleme sesi çıkarmanın verdiği güç gibi bir güç. Tüm gücü elinde tutmak, boyun eğlmesini sağlamak, onun deneyimlemeyi aklına bile getiremeyeceği zevkler yaşatmak istiyordu. Dişlerini dudaklarına geçirdi ve göz kapaklarını kıstı, dudağın tadını alıyordu. Genç perinin dudaklarını emerken yavaşladı, sigara dumanının yanında, Leon'un nefesi de akciğerlerindeydi. Marilyn Manson - Heart Shapped Glasses.. Anı anlatan klip olsa gerekti, yaşıyordu. Gözlerini onunkiyle birleştirmeden, Leon'un kucağına abanmış pozisyonunu düzeltti. İçkisinden bir yudum daha aldı.
Kahverengi zemin üzerinde patlayan kızıl lav altında eriyen bir şato.. Ağaçlar pembe, kızıl veya mor, ama tuhaf bir de melodi var. Dikkatli dinleyince King Crimson olduğu anlaşılıyor.. Gecenin perdesi kapanmış, ama kasveti değil. Bir şimşekle, havai fişekle ya da patlamayla son buluyor karanlığın örtüsü. Kızılın bastırılmamış bir lav olmuş, tutsak bedenleri toprağa kök salmış ruhlarının demir zincirlerini eritiyordu. Mağarada delicesine sevişen iki beden, dört el çıkıyor ve doruğa yükseliyordu. Bir hortum da vardı sanki yeşil renk cümbüşünün arasında. Kızıla tam tezat yeşil, özgürlüğün huzurunu yansıtıyor olacaktı ki, alıp götürdüğü de yokluk belirsizliğiydi. Göğe çıkan hükümdar dağlar renk cümbüşünde değildi, ama sudan karaya, lavdan hortuma her dinamizme hakimdi, adeta dağların tek elindeydi. Kızılı kavramış soğuk dağlar, yanlızlığa itmiş mutsuz hükümdarlardı. Eteklerinde ise cümbüş başlıyordu, patlamanın ardında sevişen bedenler, zincirleri kıranlar, sesli nefes alanlar.. Dağlar ise boyun eğmemişti, burnunu havaya dikip yüz çevirmişti. Soğuktu, maviye griye çalıyordu tepeleri. Onlar üstün değil miydi, evet biri önde olmalıydı. Hiçlik orada mıydı yoksa? Kesinlikle evet. Sessiz çığlığı hissediliyordu, tıpkı minik bir kelebek etkisi gibi. Silent Scream Of A Red Crimson..
Gözlerini Leon'unkilerle birleştirdi. Her şey, her saniye o kadar uzun geçiyordu ki, zamanı kırmış olduğunu düşündürtecek kadar anlıkıtı. Çantasından bir defter çıkardı. El yapımı, yağlı boya ve sulu boya gibi türlü materyalin bir zeminde yarattığı kaos gibi görünen bu defterde, kırmızı bir denizin içinden çıkan siyah ağaç gövdesi ve denize batmış yarım aya doğru uzanan simsiyah dallar belli oluyordu. Silent Scream Of A Red Crimson.. Bir kolaj çalışması veya tablodan ziyade, bir anı galerisiydi bu. Picasso gibi bir çok büyük 'soyut resim' sanatçısının, günlüklerini resimler ile tuttuğu biliniyordu. Gustavo da büyük bir ihimalle kaldırım köşelerinde yatan bir soyut resim dahisiydi, hatta Marilyn Manson da resim ile müziği Tempest'ta birleştiren bir sanatçıydı. Duyguları üç tane ulu dağın ardına saklanmamıştı, sadece orda zeminin üstünde dalgalarını geçiyorlardı. Gözlerini Leon'dan ayırmıyordu, gözlerinin renk geçişini neredeyse ezberlemişti. Şelaleyi hissediyordu, doruklardan inen koyu bir şelale toprağa mavi köpükler bırakıyor, dev kazanını kaynatıyordu. Elleri defterinde, gözleri ise Leon'daydı. Yüzünde muzur bir sırıtış belirdi. ''Resim ile ilgilenir misin?''