Ölüm ile Hayat Arasındaki Çizgi

Malikanenin camından süzülen sabah güneşi ile açtı gözlerini. Güneş sisteminin en büyük yıldızı bile olsa içindeki karanlığı aydınlatmaya yetmeyecek bu zavallı ışık kütlesinin önünü kesmek için basit sözcüklerden oluşan büyülü kelimelerle boydan boya camlarını örten perdeleri kapattı. Büyüler bu yüzden güzeldi. Yerinden kalkmadan işlerini halletmesini sağlayan gizemli piyonlarıydı ve gerçek piyonları gibi değillerdi. Onları fark edilmedikleri sürece ya da o izin vermediği sürece kimse göremiyordu. Yani kimsenin Morgana'nın büyülerinden haberi yoktu. O hayatta kalan cadılardan daha da güçlüydü ve fark edilmemek onun uzmanlık alanıydı. Sonunda loş bir karanlığa kavuşan odasında, büyük yatağına huzurla yerleşirken piyonlarından biri onun için sıradan olan kara büyülerden birini yapıyordu. Elbette ki kimse bunun Morgana'nın işi olduğunu bilmiyordu.

Kara büyü cadılarının en güçlüsü olmasının bir nedeni de buydu zaten. İkizi ve ailesi tarafından terk edildiğinde, en büyük kara büyücülerden olan büyük annesi, oğlunun küçük bir hatırası olarak onu sahiplenmişti. Ancak uğradığı ihanet ile avcılar tarafından öldürülmüştü. Genç yaşta yalnız kaldığından beri gizlenmiş, cadı avcılarından tek başına kaçmıştı. Güçlerini geliştirecek çok zamanı olmuştu. Öğrendiklerini uygulamakta ayrı bir güzellikti. Kara büyülerin yasak olmasının en büyük nedenlerinden biri insan hayatına olan etkileriydi. Ama insanları yönetmek Morgana'nın en büyük tutkularından biriydi. Tanrı onları cadı olarak dünyaya getirmiş ve bu gücü onlara bahşetmişti. Bunu kullanmamak yazık olurdu. Bu tutkusuna rağmen malikanesinde hiç bir canlı yoktu. Ne bir köle peri ne bir sihirbaz, ne zavallı kukla insanlar ne de cadı ya da büyücüler... Büyüleri isteklerinin yerine gelmesi için yeterliydi. Başka kimseye ihtiyacı yoktu. Bir hayvana, hizmetçiye ya da bir aileye...

"Aile?... Hepsi ayak bağı." diye mırıldandı Morgana uykunun verdiği mahmurlukla. Yataktan kalkıp gerilirken gülümsemesi hala yüzündeydi. Soğuk bir savaşın ortasında olmasına rağmen bu kadar rahat olması çok komikti. Ama Morgana bu rahatlığını çok nadir zamanlarda kaybetmişti. İlk kaybolduğunu hissettiği zaman Caitlyn, yani ikizi onu terk etmişti. O zamandan beri kayboluşlarının sayısı parmaklarının sayısını geçmemişti. Kaç yıl geçmişti? Saymamıştı bile, gereksiz sayılarla aklını doldurmaktansa yeni büyülerle donanmayı tercih ederdi.
Gece karanlığını aydınlatan, onun dişiliğini simgeleyen ve işaretinde yer alan Ay'ı izlerken içtiği kahvenin fincanı ve yanında yediği tatlılar hala orada duruyordu. Onlar cadının tek bir bakışıyla yok olurken yerini yenileri almıştı. Sabahlığına sarınıp boydan boya camın karşısına oturdu yeniden. Onun oturması ile düşüncelere dalmadan önce kapattığı perdeler yeniden açıldı. Kahvesini yudumlarken ilerideki ölüm kayalıklarını izlemek ayrı bir güzel oluyordu sabahları. Hayatın ne kadar acımasız olabileceğini hatırlatıyordu ona. Ama Morgana hayattan da acımasız olmayı öğrenmişti. Ya da acının ta kendisiydi. Belki de rahatlığı buradan geliyordu.

Sabah kahvesinin en tatlı yudumunda zihninde çınlayan sesle derin bir nefes çekti. Keyfinin bölünmesi onun sevmediği anlardan biriydi.
"Ah Andrew." dedi, ona seslenen piyonlarından birine. "Hayatını karanlığa boğan yanlış zamanlamadan, geçen elli sekiz yılda kurtulduğunu sanmıştım. Ama bu düşüncemde yanılmışım. Umarım keyfimi bölmeye değer bir konudur." diye devam etti kahve fincanını altın kaplama sehbasına bırakırken. Zihninde yeniden aynı ses duyuldu.
"Sana bahsettiğim sihirbazla ilgili. Bugün, gece yarısından sonra Dean Ormanı'nda buluşacağız. Ama ondan önce seninle buluşmak istiyorum." dedi adamın sesi. Deneyimli cadının kelimelerdeki endişeyi seçmesi zor olmamıştı.
"Sorun ne Andrew? Bunu kolaylıkla hissedebiliyorum." dedi Morgana karşıdaki ölüm kayalıklarına bakarken. Orası piyonları ile buluştuğu yerdi. Piyonu olmaya hak kazananlar önce onunla iletişime geçme hakkını kazanıyordu, sonrasında ölüm kayalıklarında buluşma hakkına ulaşıyorlardı, eğer bir parçada olsa güvenini kazanırlarsa malikanesine gelebiliyorlardı. Andrew ölüm kayalıklarını görmeyi başarmıştı. Ama içindeki ses daha fazla ileri gidemeyeceğini söylüyordu. Adamın söyledikleri içindeki sese bir kez daha güvenmesine neden olmuştu.
"Sadece küçük bir sorun. O kız ile bazı nedenlerden dolayı ben ilgilenmek istiyorum." demişti. Morgana sakince gülümsedi ve "Ufak bir sihirbazın seni etkilemesine izin mi verdin?" dedi. Bu büyük bir sorundu. Zayıf olanlar her ne kadar fark edemese de bağlanmak, engellerin en büyüklerindendi. Yaklaşık bir dakika süren sessizlik sırasında kahvesinden bir yudum daha aldı ve adamın sesinin yankılanması ile yeniden fincanı yerine koydu.
"Hayır etkilenmedim. Ben sadece..." Morgana onun konuşmasını tamamlamasına izin vermeden cümlesini kesti. "Yarım saat için de ölüm kayalıklarına gel Andrew. Bu konuyu orada görüşürüz.'' dedi yerinden kalkarken. Adamdan cevap olarak sadece kısa bir "Peki." gelmişti.

Morgana'nın hazırlanması çok kolay olmuştu, evine yakın olan kayalıklara gitmekte bir o kadar kolaydı. Kayalıkların ucundaki uçurumdan ölümle hayat arasındaki çizgiyi izledi piyonu gelene kadar. Genç adam geldiğinde -Aslında yeterince büyük olmasına rağmen Morgana'nın gözünde genç bir çocuktu- onu bekleyen cadının yanına gitti. Ama Morgana konuşmasına izin vermeden konuya girmişti.
"Hoşgeldin. Konuya girmeden önce sihirbazın adı neydi?" dedi piyonunun gözlerine derinlemesine bakarken. Adam sesinde saklamaya çalıştığı heyecanla "Daphne. O senin tarafına geçmek istiyor. O yüzden bende onunla ilgilenmek..."
"Andrew, Daphne'yi bir daha göremeyecek olman çok üzücü. Sesindeki heyecan malesef yarım kalacak." dedi gülümseyerek. Garip tepkileri yüzünden onu anlamak bazen zor oluyordu. Adam anlamadığını belli eden bir şekilde kaşlarını çattı ve "Nasıl yani?" diye sordu. Morgana'nın sinsi gülümsemesi büyürken Andrew'a iyice yaklaştı. İşaret parmağını yanağından çenesine doğru kaydırırken "Hatalar bazen ölümcül olabilir Andrew." dedi cadı yumuşak bir sesle. İşaret parmağı genç adamın çenesinde durduğunda kulağına belki de adamın daha önce hiç duymadığı gizemli büyülerden birini fısıldadı. Kocaman açılmış gözlerini gördüğünde başarılı büyüsünün adamı felç ettiğini anladı. Ama onun anlamadığı belliydi ve hayatının son dakikalarında bir açıklamayı hak ediyordu.

"Andrew, merak etme. Seni sadece felç ettim. Ama merak ettiğin şey başına gelecek olanlarsa bunu da açıklığa kavuşturabilirim. Birazdan ateşler eşliğinde uçurumdan düşeceksin." dedi, gözleri adamın arkasındaki uçurumun kenarına, ölüm-hayat çizgisine kaydı. İşaret parmağı Andrew'un çenesinden yukarı doğru çıkıp yanağını okşarken konuşmasına devam etti. "...ve çizginin ölüm tarafına geçen bedenin uçurumda süzülürken küllerin rüzgara karışacak. Olacakların hepsi bu." dedi. İşaret parmağı bu kez Andrew'un alnında durduğunda, genç büyücünün gözlerine baktı ve ona son kez bir gülümseme verdi. Adamın alnına hafifçe dokunmasıyla az sonra kavuşacağı soğuk ve sonsuz karanlığa, çığlıklarla dolu sıcak bir ölüm yolculuğu başladı. Bu yolculuğu izlemek Morgana'nın hüzünleri üstüne kurduğu ayrı bir eğlenceydi. Piyonları ile bu yüzden daha çok burada buluşuyordu. Bugün başka bir buluşması daha olduğunu hatırladı. Sadık piyonlarından Jazebel onu ziyaret edecekti. Doğrusu ziyaret saatine çok da fazla kalmamıştı. O yüzden onu beklemekte bir sakınca görmedi. Çığlıklar sessizliğe kavuştuğunda, ölüm yolculuğu son durağına ulaştığında, Morgana kendi karanlığına çekilip hayat ile ölümü birleştiren çizgiye, uçurumun kenarına oturdu ve gökyüzüne ulaşan güneşi izlerken sessizce bekledi.