Kaçış

Bir pazar sabahı erkenden gözlerini açmıştı yine. Uyuyamıyordu, ne kadar uyumak istese de. Uykunun en derin yerinde sanki biri onu rahatsız ediyordu. Ama o biri aslında hiç var olmamıştı. Yatağından kalktı. Uyumadığı zamanlar dışında yatağından olmaktan nefret ediyordu. Onu sadece iki şey yatağında tutabilirdi. Birincisi tartışmasız uyku, ikinci ile sevdiği kitapları, üçüncüsü ise... Düşünmemesi gereken bir şeydi. Aklından çıkarması gereken, ikizi ile geçirdiği zamanlar... Derin bir sıkıntı içini kaplamıştı. Kalbimdeki boşluğu hep bu karanlık duygu ele geçiyordu. Pusuda bekleyen bir düşman gibi. Bir şekilde sıradan olmayı denediği her an onu bir şekilde değiştirmenin yolunu buluyordu. O da istiyordu, eskisi gibi olmak. Ama bir yarısı olmadan bu yaşa kadar yaşamasını bile bir mucize sayıyordu. Sadece nefes alan bir canlı gibi hissediyordu kendini, bir yarısı toprağın altında. En kötüsü de yanlış yarının toprağın altında yatıyor oluşunu düşünmek onu mahvediyordu. İkizi değil kendinin ölmesi gerektiği, bu düşünce ona daha gerçek geliyordu. Kendini kalbindeki derinliğin en dibinde hissettiği anda bir anda çalar saat sesi ile kendine geldi. Yataktan kalmasının vakti gelmişti. Üzerindekilerden kurtularak anne ve babasını uyandırmadan kendini boş bir uzakta ilerlerken buldu. Nefes almaya yeni başlayan yeni doğmuş bir bebek gibi hissediyordu kendini. İçine çektiği oksijen sanki ciğerlerini yakıyordu. Yinede derin derin havayı soludu zihnini boşaltması gerekiyordu, nefes almaya ise gerçekten ihtiyacı vardı. Nereye gittiği belli olmayan adımları onu bir parkın önüne getirmişti. Saat ne kadar erken olursa olsun anne ya da babasını evden zorla çıkardığı belli olan çocuklar vardı. Koşturup kaydırarak kayan çocuklar. Onlara bakmak anlık bir tebessüm oluştururken yüzünde ağaç altında bir banka oturdu. Onları seyretmek garip bir huzur veriyordu.

Giselle'in kötü özelliklerinden biri çok uykucu olmasıydı. Bıraksalar akşama kadar salyalarını akıtarak uyuyabilirdi ama bu pazar sabahı çok erken uyanmıştı. Bu bir ilkti, bu kadar erken uyanması bir mucizeydi. Saate bakıp mutlu bir şekilde yatağına tekrar yattı ama uyuyamadı. her gün ona huzur veren sıcacık yatağında bu sabah huzur bulamamıştı. Gerinerek yatağından kalktı ve gardırobuna yürüdü. Güzel bir pazar sabahında yürüyüş yapmak iyi gelebilirdi. Bir kot pantolon tişört kapıp giyindi, elini yüzünü yıkadı ve kitaplığından rastgele bir kitap seçerek evden dışarı çıktı. Babası pazar günleri bile çalışıyordu, annesiyse hala uyuyordu. O yüzden günaydın diyeceği birine rastlamamıştı.

Bir süre yürüyerek temiz havayı içine çekti, ileride küçük bir park vardı. Orada oturup kitap okuyabilirdi. Tempolu bir şekilde parkın içine doğru koştu. Park şirin bir yerdi, küçük çocuklar koşup oynuyordu. Utanmasa kendi de aralarına katılabilirdi ama artık 17 yaşındaydı ve biraz olgunlaşmalıydı. Ciddi bir ifade takınarak ağacın altındaki banka, uzun siyah saçlı bir kızın yanına oturdu ve kitabını açtı. Gözlerini yana kaydırarak kızı inceledi. Çocukları izlemek ona huzur veriyor gibiydi. Kaşlarını kaldırarak kitabına geri döndü.

Çocukların gülüşleri, koşuşturma sesleri kendisini bir cennet bahçesindeymiş gibi hissettiriyordu. Kendi küçüklüğü gelmişti önce aklına, Stacy ile oynadıkları oyunlar, mutlu günleri... Mutlu anları hatırlamak iyiydi, aslında. Peki sonra... Tüm bu mutlu dakikaların aslında geçmişte kalıpta bir daha tekrarlanmayacağını öğrenmek işte bu duygu insanı karamsarlığa sürüklüyordu. Tıpkı Scarlett'ı sürüklediği gibi. Bir anda cennet bahçesinde düşündüğü ağaçların yaprakları solmaya başlamıştı. Tüm ağaç dökülen yaprakları nedeniyle çırılçıplak kaldığında sanki kökünden zehirlenmişcesine çürümüş bir odun parçasına dönüştü. Gökyüzü aydınlatan güneş ise çoktan kaybolmuştu ve uğultular işte geliyordu. Cenneti cehenneme çevirmeye hazır bir şekilde. Elini başına götürdü insanlar teker teker yok olmaya başlamıştı. Uyurken görmeye alışık olduğu kabusları uyanıkken yaşıyordu. Gözlerini kapattı. Açması ile kapamasının arasında hiç bir fark yoktu ki. Derin derin solumaya başladı. Ellerini yumruk yaptı. O kadar fazla bastırıyordu ki tırnakları avuç içini kanatmıştı, neredeyse. Sonra birden bir insanın varlığını hissetti. Tam yanında işte o an birden görüşü geri geldi. Parkta oyun oynayan çocuklar, o huzurlu dakikalar. Eskisi gibi huzur vermese de yinede iyi geliyordu. Hayallerden kurtulması canlı bir şeylere tutunarak mümkün olabilirdi. O da en iyi yapacağı şey olarak gördüğü yanında oturan kişiyi hedef aldı. Kız kitabına dalmış muhtemelen ondan olan değişimlerinin başını da sonunu da fark etmemiş olmalıydı. Bu iyiydi. Deli olduğunu düşünürse onunla konuşmaya bilirdi. Ama bu onun ihtiyacı olan şeyin tam tersi olurdu. Bu yüzden nasıl tepki vereceğini bile düşünmeden" Merhaba" kelimesi çıktı dudaklarından.

Giselle sürükleyici romanına öylesine kendini kaptırmıştı ki yanında oturan kızın ne hızlı hızlı soluduğunu ne de yumruklarını sıktığını farketmişti. Tüm dikkatini kitabındaki kahramana yöneltmişti. Tek yaptığı buydu zaten.
Kendini etrafındaki insanlardan soyutlayıp, gerçek olmayan karakterlerin gerçek olmasını dilemek. Kitaplardaki insanlar ona hep daha eğlenceli ve daha mükemmel gelmişti. İlk aşkından tut, en iyi arkadaşına kadar sahip olduğu herkes birer kitap kahramanıydı. Eh, bu büyüyünce işini zorlaştırmıştı. İnsanlarla ilişki kurmakta güçlük çekiyor, sürekli onları tersliyordu. Çünkü onun için en önemli kişiler aklındaki insanlardı. Sayfaların arasındaki insanlar. Onlar daha gerçekti, daha mükemmellerdi.
Yanındaki kızın " Merhaba, " demesi üzerine irkilerek başını kitabından kaldırdı. Yanına oturduğu kız onunla konuşmaya çalışıyordu. Gözucuyla kıza baktı, ardından ona doğru döndü ve selam verdi.
" Merhaba."
Kendisiyle konuşmaya çalışan birine nasıl davranması gerekirdi? Hemen kendini tanıtmalı mıydı acaba? Bu konuda hiçbir tecrübesi olmadığı için biraz paniklemişti.
"A...Adım Giselle. Senin adın?" diye sordu daha fazla düşünmeden.

» Kabuslardan Kaçış
» Büyük Kaçış
» Gerçeklerden Kaçış
» Vulneribustan Kaçış
» Gizemli Kaçış