Aşk, Nefret ve Küçük Muziceler

‘Bana bunu yapma!’ Demek istiyordu; fakat bunu bir türlü dudaklarından dökülemiyordu bu üç kelime. Hala suretindeki ifadeyi bozmuyor, yeni doğum yapmış güçsüz sihirbazın yüzüne bakıyordu. Daha güçlü bir duruş sergilemek istercesine derin bir nefes aldı. Tek yapmak istediği bu olmasa da gülümseme geçti zihninden. Sinsice gülümsemek her şeyi çözecek zannetmek bir an olsa bile rahatlatmıştı. Fakat aklı başındaydı. Bunu yapacak kadar aptal değildi. Demin küçük sihirbazın dudaklarından dökülen kelimeler sevdiği kadının değilmiş gibi davrandı. Kat’in bu küstahlığını kaldırmadı. Fansisco için bile yeteri kadar ağırdı her şey. “Senin için geldiğimi mi zannettin…” Rengini güllerden almış, tadını cennetin en sulu çileğini kıskandırmak istercesine tarifsiz kılan dudaklardan dökülen otoriter, lakin erkek dişi ayrımı yapmadan bulunan her varlığın başını döndürmeyi amaç edinmiş tını yankılanmıştı usulca kahverengi tonlarının hakim olduğu hastane odasında Eski bir Yunan heykelini andıran, adonis kaslarının tüm ihtişamıyla taçlandırılmış bedeni kasılmıştı bir anda beklemediğini bir adamın sert ve otoriter tepkilerini andırırcasına. Gözlerini, usulca diğer tarafa çevrilerek söylediklerindeki ciddiyeti tartmıştı oysa bedenlerin ötesini, ruhları gören gözler kendisinden çok uzaklara çevrilmiş durumdaydı. Umurunda değil gibi soğukkanlı ve acımasız davranmak bu rol kesmeyi iyi beceren cadı için bile güç değildi. Fakat içten içe varlığını sürdüren duygunun adını koymak zordu. Beklemekten sıkılmış mıydı yoksa umutsuzluk mu hakimdi ruhuna? Hayır. Düşüncesi dahi kaşlarını çatarak cadının yüzünde birçoklarının korktuğu o ifadenin oluşmasına sebep olmuştu. Aralarında soğuk ve bir o kadar gereksiz bir savaş vardı. Fransisco kazanacaktı. Cadının zaferi asırlar boyu konuşulacaktı. O bir efsane olarak anılacaktı, güçlü duruşuyla hatırlanacaktı tıpkı şu anda anıldığı gibi. Bir an bocaladı. Boşluğa düşmek bu olsa gerekti. Delilikle ve akılla arasındaki ince çizgiydi. Kafasına derin düşünceler cirit atıyor, bir çorba misali kafasında karışıyordu. Tüm bedeni ve varlığıyla rolüne kendisini fazla kaptırmıştı. Büyük ve abartılı jest ve mimiklerle konuyordu. Bir an onca düşünce silsilesinden bir şey belirdi. Geleceğe hakim olma düşüncesi… Geçmişe hakim olmak mümkün değildi belki lakin geleceğin avucunun içinde şekilleneceğini düşünmek dudaklarında muhteşem ve belirgin olmayan sinsilikte bir tebessümün belirmesine sebep oluyordu. Cadı kendisine engel olamayarak kahkaha atmaya başladı, hastanenin her tarafından duyulabilen bu kahkaha karşısında korkuyla titremekten başka çare göremiyordu. Acıtan bir güzelliği olduğunu düşündü kendi varlığının.

Gerçekler... Var olduklarını bilmek bile bedeniyle kalıplaşmış yüce ruhunu sıkıntıya boğarken onlarla karşılaşmak öfke nöbetleri geçirmeye varana kadar sorunlar yaratıyordu kendisinde. Onlardan uzaklaşmalıydı, belki de bu yüzden bu karaktere bürünmüş bir vaziyette bulmuştu kendisini usulca kıyılara vuran tatlı ve hayali ruh halinde. İpekten dalgalar misali güç; omuzlarından düşen bir Roma İmparatorunun erguvan renkli pelerinini andıran görünmez bir pelerin… Kat’e doğru güç ve rol sarhoşluğunda yürümeye başladı. İleriye doğru attığı her adımla karanlık bir perdenin arasından göz kırparcasına ortaya çıkıyordu muhteşem egosu. Adımlarının kendisini nereye götüreceğinden emin değildi, yanlış sularda yüzdüğünü anlaması hiç de mümkün gözükmüyordu. Oysaki yanlış hislerini takip ettiği her vakitte başına hoş olmayan şeylerin geldiğini tecrübe etmişti hayatı boyunca. Bakışlarında büyüleyici bir umursamazlık taşıyordu bir kez daha, yakınlarından gelen çocuk sesleri kulaklarına ulaştığında da değişmemişti bu durum. Büyük bir asaletle, çok fazla çevrilirse kırılacakmış gibi narince çevirmişti başını seslerin kaynağına doğru. Adımlarının bir kez daha kendisini yönlendirdiği yerden ötürü ayıplarken önünü alamamıştı içine doğan duygularının. “Bir şeylerin peşinde olduğumu anlamışsındır umarım.” İki elini yatağın başlığına doğru dayayıp Kat’i bir kafes içine almıştı. Aralarında üç ya da beş santimlik mesafeden bir yılan tıslamasını andıran ürkütücü bir sinsilikte kelimeler dudaklarından dökülmüştü. “O çocukları istiyorum.” Sinsice tebessümü dudaklarının kenarından taşacak gibi olsa da tekrardan büyük bir kahkaha atmaktan kaçınmayı güç bela becermişti. “Bu sefer karşıma sen bile çıkamayacaksın Kat!” Git gide daha sertleşti dişlerinin arasından dökülen kelimeler. “Seni üzerine basmam hatta çiğnemem gerekse bile istediğimi almaya kararlıyım.” Süper egosunun tavan yaptığı saldırgan bir anda gerçekleşti her şey Halbuki Fransisco için göz açıp kapamaktan bile kısa süren bir süre gibiydi. Kontrolsüz egosu bedeninden ve benliğinden taşmıştı bile. Dediklerini idrak etmesi yaklaşık on saniye almıştı. Tüm sözleri, hal ve hareketleri bir film şeridi gibi gözünün önünden akıp gittiğinde içine yerleşen ve uzun bir süre kabullenemediği adını bir türlü koymak istemediği duygular listesinde top ten’de yer alacak bir duygu pişmanlık… Boğazının düğümlendiğini ve güçsüz düştüğünü hissetti. Geri çekildi. Kaynağı belirsiz zehirli sis perdesinin içinde benliğini kaybedip çoktan yere yığışmıştı bile. Bir şırıngayla yediği uyuşturucunun acısını dahi hissedemeden…

Gözlerini açtığında kendisini ve Kat’i yan yana bağlanmış bir vaziyette buldu. Kendisini, güçsüz ve yorgun hissediyordu. İpleri zorladığı anda büyüsünün kısıtlandığını hissetti. Tekrar kötü adam diye tabir ettiği insanların eline düşmüştü. Başını kaldırıp göz ucuyla karşısında oturan adam a baktı. Ömründe ilk defa gördüğü için bir anlık merak kapladı ruhunun derinliklerinde sıkışıp kalmış çocuksu yanını, büyüyerek kirlenmiş bedeninden sıyrılarak. Çok halsizdi. Gözlerini kapatacak gibi oldu, sanki bir şeyleri duymak için gerçekten buna ihtiyacı varmış gibi oysa sessizliğin sesinde fısıltılar karışmıştı her yere ve kendisine söylenen hiçbir şey yoktu. Uzun zaman önce kendi dudaklarından dökülen kesilmişti ruhunu ve varlığını yücelten tatlı melodiler… Ruhunu saran, o heybetli karanlık perde yüzünden belki de. Kısa süre önce zirve yapan kibrini bir kenara bırakmaya yeltenmiyordu. Kibrini besleyecek bir gücü yoktu. Bu kötü durumu umursamıyormuş gibi kendisini kandırmaya devam etse de içten içe umursadığı bir gerçekti. Zira kendisinin dediklerini kendisi duyması değil, herkesin kendi söylediklerini duyması ve kaçınılmaz olarak itaat etmesi gerekiyordu. Şişen egosu mutlak hakimiyetin peşindeydi ve bunun gerçekleşmesi için uğraşırken kendisine sonsuz istekler sunarak önünü kapatacak şeylere ihtiyacı yoktu. Bir an suskunluğa farklı bir açıdan baktı. Farklı şeyler düşünmüştü. Ruhlar ona kızmış mıydı, küsmüş müydü yoksa sadece susmuş muydu ihtişamından v e şişen egosundan korkup? Dil uzatamıyor muydu kendisine artık… Oturan adamın ayağa kalkıp karşısında dikilmesiyle sessiz ortamda bir hareketlenme olmuştu. Nedne burada olduklarını sormayacak kadar kibirliydi. Egosu, kibri bir gıdım bile eksilmemişti. Sorularla kirletilemeyecek kadar saf ve basit egosu vardı Fransisco’nun. Dudaklarına takılan tebessümü ile birlikte kapının açılmasıyla bir rüzgar esmiş ve alıp götürmüştü sanki. İfadesiz ve soğuk bir ifadenin hakim olduğu maskeyi yüzüne taktığında gözlerini karşısındaki adamın gözlerine dikti. Kana susamış bir öfkeyle bakıyordu Fransisco’ya. Araladı kurumuş ve birbirine yapışmış dudaklarını, boşa konuşmak dahi istemiyordu. “Neyi bekliyoruz?” İşimi bitirmesini istermiş gibi davranıp karşısındaki avcıyı çileden çıkarmak istiyordu. Öfkelendirmek bir insanı yanlış bir yola iterken onu kontrolsüz bir şekilde güçlü kılabilirdi. Bu güç, yanlış yerlere sarf edildiğinde karşısındaki rakibi için ibr avantajdı. Fransisco da bunu yapmak istiyordu. Zihin karmaşası ve öfkenin yarattığı kaos ortamını planlıyordu zihninin en derinliklerinde. Bir satranç ustası misali bütün olası hamleleri kafasında kuruyordu. Diğer yandan da kibrinden ve şişkin egosundan taviz vermiyordu. Avcı uzun süre konuşmadı. Susmak belki de en güçlü silahtı avcı için. Fransisco bunu fark ettiğinde saniyelerini alan yaptığı tüm ince hesaplamaları bir kenara atmak zorunda kalmıştı. Bir an aklından kışkırtmak kelimesi geçti. Ani ve fevri aldığı kararla hareket edecekti. Zihninin her köşesinde cirit atan basit bir kelimeydi sadece. Sinsice gülümsedi. Şişkin egosuyla kendisine gereğinden fazla güvendiği her hal ve hareketinden belli oluyordu. Alaycı bir ses tonu da gösteri bulamacına eklediği zaman tam dövülesi gıcık bir tip olmuştu.

''Ne sen ne de bir başkası, hiç birinizin benimle halledilecek bir meselesi kalmamış sanırım. Ya da neyden korkuyorsunuz. Tek bir fısıltı bile yok! Herkes her şey bana isteklerini fısıldamaktan uzak duruyor” Suratı genişlemişti artık apaçık bir gülümsemeyi ortaya koymaktan çekinmeyerek. “Doğru bir karar vermiş olduklarını söyleyebilirim sanırım zira bir ölünün son nefesini andıran zayıf çığlıklarını benimle boşa harcamak saçmalık olurdu. Lakin benim daha önemli işlerim var.'' Tebessümü neydi ya da hissettiği duyguların karşılığı, kibir mi, güç gösterisi mi? Kime karşı, karşısındaki acuzeye mi? Zamanın kendisini getireceği yerden emin olmasına rağmen bunu yaparken izlediği yollar ne kadar da saçmaydı. Kızgın adamın ızbandut gibi ellerinden tutup Fransisco’yu yakasından tutup havaya kaldırdığı an gereksiz bir çöp parçası gibi sertçe yere bıraktığında avcının verdiği mesaj gayet netti. Fransisco kesik kesik ve öfkeli nefesler alıp veriyordu. Suratına indirilen iki tokat darbesiyle kızaran yanaklarına ağmen gıkı bile çıkmıyordu. Ağzında biriktirdiği tükürüğü kenara attıktan sonra gözlerini sonuna kadar açarak pis pis avcıya bakmaya devam etti. Adeta çok hoşuma gitti bir daha yap der gibi bakması sinir bozucuydu. Tekrar iki eliyle avcı Fransisco’yu yerinden kaldırdı. Bu sefer daha sert bir şekilde diğer duvara fırlattı. Saçlarından tutup birkaç kere masaya vurduğunda tekrar sertçe yere bıraktı. Toparlanıp yerinden kalkmaya çalışırken karnına yediği iki sert tepkiyle ağzından kanlar gelmeye başlamıştı. Pes etmiş gibi yapmayı yeğledi. Bambaşka planları vardı. Avcının yüzünde beliren sert ve alaycı ifade keskinleştiğinde arkasını dönüp arka kapıya yöneldi. Basit bir büyü darbesi Fransisco’yu kurtarmak için yeterdi. Ve öyle de oldu. Gevşeyen büyülü iplerden basit bir büyü darbesiyle kurtulduğunda ilk işi avcıyı hareketsiz bir içimde duvara yapıştırmak oldu. Sinsice gülümserken var gücüyle adamın kanına hücum ederek iki eliyle de adamın canını yakıyordu. Kapı açılıp bebekleriyle birlikte başka bir avcının girdiğini görünce bir anlık bütün dikkati dağıldı. Bütün dikkati bebeklerde iken diğer avcının yaptığı kan bükme hareketleriyle ne olduğunu anlamadan saniyeler içinde yerde acı çeker gibi kıvranmaya başladı. Sihirbaz avcı Fransisco’ya tarif edilemez acılar çektirirken yerde kıvranan Fransisco’nun burnundan kanlar akmaya başladığında yalvaran ve pişman gözlerle Kat’e baktı. Güç bela Kat’in ellerini sımsıkı tuttu. Büyük bir yara almıştı. Bilincini kaybedip Kat ile ten teması kesildiğinde tekrar yere sevdiği kadının önüne yere yığıldı.

Yine o bakış… Bakışları altında gizlenen gitgie zayıflılıktan gülü bir bedene doğru süzülen güç zerrecikleri. Bir anlık da olsa bütün hayatı film şeridi gibi gözünün önünden akıp gider iken bütün duyguları da bulamaç olmuştu içinde. Geçmişi düşündü; ailesinden koparılışını zalim bir cadının eline düşüşünü, çırak bir cadı iken ne yanlış yaptığı iksirler korkuturdu kendisini ölü bedenler… Hepsini düşündü. Son yirmi beş yıl özellikle de o uzun son on yılı düşündü. İnsanlar dahi midesini bulandırmaktan çok uzakta iken iliklerinde bir titreme yaratan, ruhunu daraltan tek şey aklına kazınan afili bakışlarıydı Fransisco’nun Tuhaftı aslında, cehennemin çukurlarını cennet sayabilirdi ne peşindeki avcı sürüsü korkutuyordu kendisini ne de başarısızlık fikri. Cadı, hiçbir korkusunun olmayacağını söyleyebilecek kadar dik kafalı iken kendisini herkese inandırabilirdi belki oysa en başta kendisi olmak üzere kandırıyordu her bir bireyi. Bakışlar ya da bakışların ardındakiler. Dudaklarını ısırmak gibi bir girişimde bulunmak zayıflığını gösterecekti bu yüzden gözlerine odaklandı. Bütün gücünü gözlerine verdi. Sonra da ellerline, kollarına ve ayaklarına… En sonunda da dudaklarına mimlendi. Düşündü usulca dökülecek kelimeleri… Beklediği gerçekleşmedi, aldığı şey kelimelerden ziyade tenin soğuk bir teması idi. Hafifçe yana çevrilmiş yüzüne irice açılmış gözleri eşlik ediyordu soğuk ve hareketli hava ile büyüsü etraftaki birkaç çöpü havalandırdığında. Öfkeyi yanağında hissedebiliyordu, zonklamayı da. Kelimeler zihninde yankılanıyordu elbet oysa duymaktan çok uzaktaydı zira gözlerini kırpmak dahi imkansız gibiydi o anda. Sonra kendisine yakışanı yaptı kibirli cadı. Eliyle usulca yanağını tuttu ve histerik sayılabilecek bir biçimde titremeye başladı omuzları. Hıçkırıyordu, hıçkırıklar önce hafif kıkırdamalara hemen ardında da etraftaki tüm huzuru kaçıran muhteşem kahkahalarına başlamıştı cadı. Yüzsüz mü oluyordu bu derece eğlenebildiği için yoksa başka bir şey mi? Sesler etraftaki tüm herkesi üzerine çeker iken yukarıya doğru yükselmiş inci misali parlayan çenesi inmişti asaletle bir kez daha aşağıya. Dudakları nihayet birbirine kavuşmuş, sesler içinde yankılanmak ile devam etmeye başlamışlardı yolculuklarına. Birkaç saniye daha, hemen ardından saçlarını geriye savurmuş ve gerinmişti cadı muhteşem tebessümüyle. Ne yaptığının fazlasıyla farkındaydı.
Büyülü sözcükleri var gücüyle etrafı kaplarken düşüncesi bedenini ve konsantrasyonunu ele geçirdi. Bir anda yok olmuştu az önceki neşeli varlık. Efsunları barındıran gözlerindeki mutluluk ifadesi sönmüş, dudaklarının kıvrımlarında alışık olmadıkları bir tebessümü barındıran mimikleri normal hallerine dönmüştü. Cadı ürkütücü bir boşlukla bakıyordu şimdi, tıpkı zalim ustasından öğrendiği gibi. Sesi en az bir ölü misali donuk çıkarken etrafında yankılanan karanlık havayı ve öfkeyi seçilebiliyordu kolaylıkla. Gözlerini destek almak istercesine kırpıştırdı bir kez daha konuşmaya başlamadan önce aralık dudaklarının eşliğinde. “Kat!'' Kat’i karşısında çocuklarıyla bir kenara kıstırılmış görünce ne yapacağını bilemiyormuş, adeta boşluğa düşmüş gibi hissetti saniyeler nezdinde yani çok kısacık bir zaman diliminde pratik zekasını kullanmak zorundaydı. Kat’i kenara sıkıştıran avcıya doğru yöneldi. İki elini de sonuna doğru açarak avcıyı bir et yığınıymış gibi diğer arkadaşlarının geldiği yöne doğru bir et yığınıymış gibi fırlattı. Zamana kazanabilmek için saatinden bir sis bulutu gönderdi. Bir çırpıda havalanıp Kat’in yanına doğru geldi. Kadının kollarını sımsıkıca tutup gözlerinin içine baktı. Adeta kaybolacakmış gibi hissetse de tüm duygularını kenara bırakmak zorundaydı. “Bebeklerimizi sımsıkı tut!” Zor ve karmaşık bir yer değiştirme büyüsüne odaklanmak için tüm dikkatini toplamaya çalışıyordu. O anda arkasından yediği daha önce hiç bilmediği bir silahtan elektrik süzmeleri sırtına odaklanır iken acılar içinde kıvranmaya başladı. Tüm gücünü ve dikkatini acıdan sıyrılıp büyüye vermek zorunda olduğunu hissetti. Kat’e ve bebeklerine odaklanıp içindeki son güç ve yaşam kırıntısıyla yakın ve güvenli bir yere ışındılar. Arkadaşının yakındaki evine ışınlandıklarında derin bir nefes alıp verdi. Sanki hiç gücü ve takati kalmamıştı. Bebeklerine ve sonra da Kat’e baktı. Gözlerinde ise şefkatli ve bilge bir ifade vardı. “Bebeklerimize iyi bak.” Kat’in omuzlarını son bir kez sıkıp yere yığıldığında hayat bedenini terk etmek üzereydi.